Facebook, 'Feest'boek, Fakebook

Niet meer weg te denken uit mijn dagelijkse leven: Facebook. Op mijn laptop heeft Facebook z'n bookmark verdiend, naast die van diverse kranten. Iedere dag begin ik met 3 kranten om te zien wat er in de wereld gaande is. Maar daarna 'lees' ik toch even Facebook. Even zien wat er in het leven van mijn vrienden en kennissen is gebeurd. Minstens zo interessant.

Alleen op vakantie gaat Facebook op slot. Ik ben dan werkelijk niet geinteresseerd in wat er allemaal speelt in het leven van mijn Facebook vrienden. Dan focus ik me op mijn gezin, zon, zee, zand en okay...af en toe een Mojito. Dat voelt bijna als een bevrijding, om niet enkele malen per dag Facebook te checken. Klopt ik doe het zelf maarja, Facebook biedt ook wel hele leuke dingen natuurlijk. 

Een foto, video, artikel, recept, muziek etc: het is aan mij eigenlijk wel besteed. Even reageren of een like-je geven is zo gepiept. Soms zijn de berichten minder vrolijk van aard, maar dan ben ik toch blij dat ik, ookal is het op afstand, even een reactie kan geven. Ik zie het eigenlijk een beetje als iemand een glimlach geven bij het voorbijgaan op straat; een vriendelijk gezicht doet zoveel goed en kost niks.

Eerlijk is eerlijk: Facebook is niet alleen maar leuk. Er worden wel eens dingen gepost waarbij ik me echt afvraag of iemand zijn/haar gezond verstand nog wel heeft. Omdat het kwetsend kan zijn, omdat het in mijn ogen wel een heel beroerd gevoel voor humor tentoon spreidt etc Ook heb ik enkele vrienden die me een beetje te veel lopen te 'prediken', of  het nu om geloof/politiek/levensovertuiging gaat. Aan de andere kant kleuren dit soort zaken Facebook ook wel weer. Ik haal mijn schouders op en scroll gewoon lekker voorbij. No problem, iedereen mag posten en reageren wat hij/zij wil en dat moet vooral ook zo blijven. Facebook veroorzaakt wel eens irritaties. Als ik weer eens iemand voorbij zie komen die altijd wel reageert maar nooit zelf iets post. Of net andersom, altijd post maar nooit reageert. Of nog erger: van die onzichtbare luitjes (geen posts en geen reacties) die ondertussen wel alles bijhouden wat er zich afspeelt op Facebook. 

Maar echte dikke vette pukkels krijg ik van mensen, die alleen maar oh zo 'gelukkig' zijn op Facebook. Gatverdamme! Altijd alleen maar blije foto's. Zoooo gelukkig en verliefd.... Hou toch op man!!! Ik weet dat je je vent af en toe verwenst. Kan ook niet anders als je al zo lang bij elkaar bent. Is juist heel gezond. Altijd maar trots op je bloedjes van kinderen... Pleur toch op! Het zijn vaak een stelletje etterbakken met een enorm grote bek! Zo trots op je rashond... Totdat je weer die dampende drol van de straat mag rapen, je neigingen krijgt dat beest z'n bek eens flink met Elmex te poetsen en een lading Febreze over z'n vacht te sprayen. Trots zijn mag. Heel graag zelfs. Maar op 'Feest'boek a.u.b. wel met mate. 

Even hand in eigen boezem: ik doe er ook wel aan mee hoor. Niks menselijks is me vreemd en ik kan mijn eigen Facebook gedrag ook best kritisch tegen het licht houden. Als mensen me echt zat zijn, dan moeten ze me gewoon unfrienden. Helemaal geen probleem mee. Een aantal weken geleden heb ik zelf nog een 'grote opruiming' gehouden. Zogenaamde vrienden heb ik eruit gesodemieterd oftewel 'unfriend'. Er zijn ook lieden die ik op de aquaintance list (kennissenlijst) heb gezet, zodat ik vrijwel geen posts van ze zie. Eén persoon die ik unfriend had, kwam direct terug met een friend request. Persoon wilde me graag blijven volgen... Dom gansje als ik ben, heb ik die persoon maar weer opgenomen als 'friend'.  Gelijk had ik spijt maar wilde niet nog eens unfrienden. Heb bij de eerste beste post op de wall deze 'friend' ge-unfollowed. De perfecte oplossing: die persoon kan alles van mij zien maar ik zie niets meer van deze persoon. Jammer dat dit soort oplossingen niet werken in real life.

Facebook, 'Feest'boek, Fakebook: makes me happy, makes me sad en alles wat er tussenin zit. 

School, school en nog eens school

Zo onderhand heb ik er een dagtaak aan: school. Niet dat ik nog in de schoolbanken zit. Zou het ook niet meer willen, ben er klaar mee. Enkele jaren geleden dagdroomde ik nog over een mooie studie. Culturele antropologie, sociologie, allebei leuk. Of verder gaan met een taal leek me ook aardig. En dan met die studie nog een leuke '2e carriere' beginnen. De laatste studie is ongeveer 15 jaar geleden succesvol afgerond en tja, toen kwam huisje-boompje-beestje op m'n pad. Geen studieboeken maar luiers en geradbraakt zijn door onderbroken nachten. Tegen de tijd dat ik zelf weer fijn door kon slapen, verhuisden we voor de eerste keer naar NJ.

Studieplannen in de ijskast. Als je met 2 kleine bengels (resp. vier en anderhalf) in NJ aankomt en je moet redden met je havo-engels, dan heb je genoeg te leren. Kan een klein boekje vullen met anekdotes over mijn taalfouten. De leukste is toch wel gelijk in het begin gemaakt. Ik wilde mijn lieve buurvrouw vertellen, dat ik een hert door onze tuin had zien lopen... Iets aparts als je uit Nederland komt, maar als je in NJ woont, dan is het eerder raar als je een dag géén hert in je tuin ziet grazen. Begin enthousiast aan mijn verhaal maar kon op het moment surprème niet op het engelse woord voor 'hert' komen. Wat doe je in zo'n geval? Je gaat het omschrijven. En daar ging het falikant mis. "I saw a .... uh....you know.... uh... those animals...can't come up with the name..." Dacht toen aan de horens die het hertje op de kop had en met een brede glimlach vervolgde ik: "You know, those 'horny animals'! M'n buurvrouw stikte natuurlijk bijna van het lachen en hielp me uit de brand: "Oh, you mean DEER!" Weer een woordje geleerd maar met het schaamrood op de kaken!

Een paar jaar later tijdens onze tweede periode in NJ en TX ging ik wederom niet aan de studie, maar werd ik 'juf'. Onze kinderen zijn altijd naar een plaatselijke publieke school gegaan en daar kregen ze uiteraard geen nederlands. Tijdens deze 3 jaar heb ik beide kinderen 2 schooljaren nederlandse les gegeven. Eerst zelf het materiaal doornemen, vervolgens lesgeven. Huiswerk controleren en contact houden met lieve Juf Hetty (ook woonachtig in Amerika) die ons door de mondelinge en Cito toetsen heenloodste. Zwaar was het. Heel zwaar. Niet alleen voor mij maar zeker ook voor de kinderen. De lessen ,moesten altijd gegeven worden na schooltijd en sport. En dus de weekenden en vakanties zaten propvol nederlandse lessen. Een schooljaar les geven in een kalenderjaar lukte me niet en dus hebben we tijdens onze 3 jaar in Amerika een jaartje nederlandse les verloren.

En toen kwamen we in Duitsland. Geen plaatselijke school maar een internationale school. We wilden dat de kinderen hun engels, wat voor hen toch de eerste taal is, bij konden houden. Toch wel 'iets' belangrijker dan duits. Fijne bijkomstigheid is, dat de FIS (Frankfurt International School) nederlandse lessen aanbood, dus deze moeder was gelukkig weer 'juf af' en kon het weer aan de professionals overlaten. Maar bij de FIS begon een heel ander hoofdstuk 'school' voor mij.

De FIS is een community. Zie het als een dorp met alleen al 1800 leerlingen en zo'n slordige 300 faculty/staff. Aangezien veel ouders/kinderen zijn aangewezen op dit 'dorp', wordt er altijd veel gedaan en georganiseerd. Als je wilt, kan je elke dag naar school gaan om mee te organiseren, te sporten, cursussen te volgen, mee te helpen in klassen etc. Volunteren (vrijwilligerswerk doen/helpen) kan op vele manieren en ookal doe ik er maar verrekte weinig aan vergeleken met vele anderen, ik ben er best druk mee. Ben een jaartje klassenmoeder geweest voor Jesper twee jaar geleden en vorig jaar was ik team-mom van Astrid's volley team.

Als je kinderen deel nemen aan een schoolsport, dan ben je wel 'de klos'. Een van je verplichtingen is mee te helpen in de zgn concessionsstand. Dat is een soort kantine, waar tijdens de thuissportdagen van alles op gebied van eten en drinken wordt verkocht. Een rolletje Mentos of een Snickers? Ben je mal! De vers gegrilde hamburgers/cheeseburgers zijn er niet aan te slepen. Zelfde geldt voor de tientallen chocolate chip cookies die ter plekke afgebakken worden en de warme panini's vinden ook gretig aftrek etcetc. Het is een helse organisatie om al die hongerige sporters te voeden. Iedere ouder van sporter(s) moet zijn/haar steentje bijdragen. Of je nou hamburgers 'flipt', spullen mee klaarzet, verkoopt of schoonmaakt, het maakt niet uit zolang je maar wat doet en je steentje bijdraagt. Alleen dat al is een organisatie op zich en ja, alles is vrijwilligerswerk. Ik draag mijn steentje bij met mijn 2 sporters.

Maar daar blijft het niet bij. Als je home games hebt, moet je ook huis openstellen voor bezoekende sporters, ook wel housers genoemd. Als je eigen kind klaar is met de thuiswedstrijd, dan neem je behalve je eigen kind ook nog 2 (of meer) kinderen van het bezoekende team mee naar huis. Ze moeten gereden worden, avondeten krijgen en dan dus in een fris logeerbed kunnen stappen na een welverdiende douchebeurt. De volgende ochtend ontbijt verzorgen, verpakte lunch klaarmaken en dan de kids weer afleveren op school. Heb je uitwedstrijden, dan ben je weer druk met het ophalen en wegbrengen van en naar school/station soms dichtbij en dan weer wat verder. Soms bij nacht en ontij. Heb ik het maar niet over de financiele verplichtingen die erbij komen kijken.En reizen kost geld, zeker als er gevlogen moet worden. Je zit op een internationale school en speelt competitie tegen andere internationale scholen... Leuk! Hartstikke leuk maar je bent er dus wel druk mee. Ben blij dat ik 'maar' 2 kids heb! Ik ga het maar niet hebben over het halen en brengen van en naar de trainingen. Ik rijd soms 4x per dag heen en weer naar school (kwartier enkele reis zonder verkeer). Je snapt het, ik ben veel op school of bezig met schoolgerelateerde zaken.

En dan de toekomst. We gaan weer terug naar NJ. Zo'n 10 jaar geleden supersimpel: kinderen aanmelden op een school en gaan met die banaan. Nu niet zo simpel. Astrid (14 jr) zit in 9th Grade en bij terugkeer volgend jaar is het cruciaal dat er voor het juiste schooltype worden gekozen. Het schoolsysteem op de internationale school verschilt enorm van dat van reguliere scholen in Amerika. Ik ben dus aan het 'studeren' om uiteindelijk de juiste keuze te maken, in eerst instantie voor Astrid en later ook voor Jesper. Kost me uren en uren. Veel online lezen, praten met counselors op school en bellen met Amerikaanse scholen. Kost me zeker nog weken voordat ik het zaakje helder heb. Moeilijke materie.

Dus je snapt het vast, die leuke studie als de kinderen een keertje ècht groot zijn, kan me mooi gestolen worden. Studeren? Dat is als je internationaal leeft met kinderen gewoon bij de prijs inbegrepen. Je studeert de godganse dag. Je leert de lokale taal, in mijn geval duits. Je werkt verder aan de gemene-deler-taal: engels. Je hebt te maken met zo'n 30 verschillende nationaliteiten dus je leert enorm veel van de wereld en hun kleurrijke en interessante inwoners. Van gewoonten tot kookkunsten. Joh, tegen de tijd dat die kinderen zelf gaan studeren en het huis uit zijn dan ga ik genieten van een welverdiend 'pensioen'. En dan hang ik die schooltas mooi in de wilgen!

Eerste blog Ing-dingen

Heb er lang over gedacht om weer te gaan bloggen. Ik heb mijn eerste blogs ooit gepost op het ter ziele gegane Hyves. Ik mis het. Het schrijven. Het opschrijven van mijn pure gedachten. Er zal genoeg aan mankeren. Ben geen neerlandicus en ja, ik schrijf zoals ik denk en ook spreek. Recht uit het hart. Over zaken die me bezig houden, die me blij of juist woest maken. Over de dagelijkse beslommeringen van een nu 46 jarige 'huisvrouw' (yuck wat een woord) die weer aan de vooravond staat van nieuwe avonturen.

Zal me voorstellen voor degenen die me niet kennen: mijn naam is Ing. Eigenlijk Ingeborg maar in Amerika, waar ik tot op heden in totaal 5 jaar heb gewoond, trekken ze dat niet. Ze maken er van alles en nog wat van behalve 'Ingeborg'. Heb al jaren geleden besloten, toen in Facebook 'joinde', om er Ing van te maken. Kort en makkelijk. Mijn man noemt me al Ing na de 1e ontmoeting, nu zo'n 16 jaar geleden. Te veel gedoe Ing-e-borg. Mijn zeeuw is zuunig dus: Ing. 

Toen onze dochter 4 was en onze zoon 2.5,  zijn we ons internationale avontuur begonnen. We vertrokken naar de staat New Jersey in Amerika. Daar hebben we anderhalf jaar als expat vertoefd, voordat we weer terugtrokken naar Nederland. Vervolgens ruim 3 jaar in Helmond gewoond, voordat we onze hielen lichtten; wederom naar New Jersey (NJ). Daar weer anderhalf jaar doorgebracht, voordat we richting Texas (TX) vertrokken. Ik kan pagina's volschrijven over wat we hebben meegemaakt in NJ en TX, maar dat zal hier en daar wel opborrelen in de blogs vermoed ik zo. Na ons Texaanse avontuur raakten we verzeild in Duitsland, net boven Frankfurt. En daar wonen we nu al bijna weer 3 jaar. 

En ons verhaal is nog niet afgelopen, want we staan aan de vooravond van een nieuwe etappe. (Heb duidelijk veel van de Tour de France meegekregen afgelopen zomer) Als alles gaat zoals we denken, hopen en verwachten, dan vertrekken we oktober 2015 weer naar NJ! We zijn er helemaal happy mee, want NJ is de staat waar we ons het meest thuis hebben gevoeld. Over een kleine maand mag ik er weer een keertje rondneuzen om te kijken waar we willen gaan wonen, scholen kiezen voor de kinderen etc. Er is weer genoeg uit te zoeken tijdens mijn korte bezoek. 

Tijdens dat bezoek moet mijn man (Björn) een dag in NYC zijn voor een meeting. He, wat rottig nou. Kreeg de optie om NIET mee te gaan. Hoezo, niet mee gaan... Natuurlijk ga ik mee! Laat me dit buitenkansje niet ontnemen. NYC is en blijft voorlopig mijn fav city! Al is het maar een dikke dag, ik ga mee. Ken de weg in NYC en zelfs een debiel kan er niet verdwalen. Ik laat me wel weer onderdompelen in de stad, die zoveel te bieden heeft. Kan de keren niet meer tellen dat ik er geweest ben. En elke keer weer maakt deze stad me blij. Dan ga ik toch zeker niet kiezen om NIET te gaan?!

Maargoed, voorlopig woon ik nog een poos in Duitsland, waar ik het inmiddels ook wel naar m'n zin heb. Niet het land van mijn dromen. Nee. Gaat niet lukken. Zal ook vast nog wel een keer aan bod komen in de blogs. Maar joh, wat heb ik fijne en speciale mensen ontmoet hier in die achterlijke expat-bubble.... Hoop dat ik met veel van die lieverds contact blijf houden als ik vertrek over ongeveer een jaar. Worries for later.

De kop is eraf, het begin is gemaakt. Het voelt goed. Lekker weer om mijn zin en onzin van me af te schrijven. In eerste plaats maak ik de blog voor mezelf en als ik er anderen ook nog op e.o.a. wijze mee kan vermaken, dan is dat helemaal prima! Bis später!