expr:class='"loading" + data:blog.mobileClass'>

zaterdag 13 december 2014

40+ verval

Zodra je eenmaal boven de 40 bent dan weet je, dat het verval een keertje toe gaat slaan. Ben je eindelijk een beetje zelfbewust, ein-de-lijk een trots op een en ander en ja hoor, dan begint onherroepelijk die aftakeling! Jazeker, er zijn ook best vrouwen die altijd al blij zijn geweest met zichzelf, terecht of onterecht, maar ik geloof toch dat de meeste vrouwen een beetje moeten rijpen op dit gebied. Ik in elk geval wel.

Vergelijk het met de zogenaamde goede kazen en betere wijnen. Die moet je ook niet gelijk willen consumeren, die moeten gewoon even op de plank. Tijd geven. Al niet slecht bij aanvang maar worden wel beter van rijpen. Die fijne kaasjes en wijnen hebben alleen het grote voordeel dat ze op hun hoogtepunt dienen te worden geconsumeerd. En na consumptie zijn ze er gewoonweg niet meer. Op ons hoogtepunt, zijn we (hopelijk) pas op de helft. Wreed.

Midlife crisis? Ik denk dat ik die, in zeer milde vorm, inmiddels wel achter de rug heb. Wist vanaf mijn 40e eventjes niet meer of ik juist in de vooruit, of de achteruit wilde. Heb zeg maar een beetje pas op de plaats gemaakt. Geestelijk dan he, want lichamelijk is er natuurlijk geen stilstand of weg terug. Gelukkig ben ik er onderhand klaar mee, dat uiterlijke en innerlijke schoonheid onevenredig met elkaar zijn. En zodra je je daarvan bewust bent, gaat er een wereld voor je open.

Het leuke is wel dat we, 40+ vrouwen, allemaal min of meer in hetzelfde schuitje zitten. We proberen allemaal wel een keertje, met hoge verwachtingen, een anti-rimpel crème uit. Duur of goedkoop. Het zou toch kunnen helpen, nietwaar? We gaan aan de anti-cellulitis of strakmakende body crème want als dat nu toch werkelijk iets voor ons doet, kunnen we weer met gerust hart in die bikini over een goed half jaar.

Een goedzittende bh is ondertussen ook een must geworden. Kan me niet meer voorstellen dat ik m'n 'dames' in een push up moet wringen. Zo begon het ooit wel. Toen werd ik zwanger en had ineens een bijna d voorgevel. Beetje teveel van het goede. Na de borstvoeding was maar een armetierig a-tje over. En zo slap als de pieten. Mijn moeder zat er in haar post borstvoeding dagen ook zo over in. Mijn oma heeft haar toen gezegd: 'Joh, komt goed. Heb je ooit een oma met slappe borsten gezien?' Ben nog lang (hopelijk) geen oma maar met die boezem is het wel weer in orde. Geen hulpmiddelen, zo zie ik push up toch wel, meer nodig. Het moet alleen nog maar mooi verpakt zijn. Een 40+ voordeel. Maar buiten dit zijn er denk ik op het lichamelijke vlak weinig voordeeltjes te bespeuren. 

Wat ik ook een drama begin te vinden is dat gezichtshaar. Mijn moeder worstelt al sinds jaar en dag met van die stoppels op haar kin. Niet dat je er wat van ziet, want daar zorgt ze wel voor. Bijzonder mooie, verzorgde dame. Maar het komt tegen een prijs. Elke dag staat ze voor de (speciaal verlichte) spiegel te vlooien of er weer eentje gerooid moet worden. Er zal altijd een pincet in haar tas zitten zodat ze te pas en te onpas een harde haar op haar kin kan elimineren. Mijn stiefvader moet er altijd op bedacht zijn als ze saampjes in de auto zitten. Ze voelt geregeld over die kin en als ze dan een verstekeling bespeurt, roept ze keihard: 'Jan, stop! Ik voel een haar en die MOET eruit!' En dat kan alleen als de auto stil staat. Precies werkje. 

Afgelopen week kreeg ik een mailtje van mijn lieve tante met wie ik veel mail. Daarin de afsluiter: 'Ik moet nu stoppen want die (harde) haar op mijn kin verveelt me nu zodanig, dat ik met m'n pincet aan de slag moet'. Ik mailde nog zo mooi terug dat mijn gezichtshaartjes nog lekker zacht zijn en ik nergens last van heb. Dat het de leeftijd wel zal zijn, mede gezien door mijn moeders gedeelde ervaringen. Paar dagen later rijd ik de parkeerplaats op van de supermarkt. Zit daar een dame van mijn leeftijd in haar Mini Cooper, met de kin strak vooruit richting de linker buitenspiegel. Al wrijvend en controlerend over die kin met haar linkerhand, bewapend met een pincet in haar rechterhand. Ze was grondig haar kin aan het bijwerken en ik heb het tafereel zeker een minuut met een grote grijs op mijn eigen smoel gadegeslagen.Waar gebeurd!

Maar zoals dat gaat komt boontje wel om z'n loontje. Sta ik een dag later bij de tennis mijn bril te poetsen in de toiletruimte, kijk ik even in de spiegel. In dat totaal niet flatterende licht schrok ik me echt rot. Ze mogen dan wel zacht en zeer blond zijn, maar er zat me daar een leger van die te lange haartjes op mijn kin! Ben thuis gelijk met m'n Tweezerman aan de slag gegaan. Wat dat is, een Tweezerman? Dat is de Rolls Royce onder de pincetten. Werd me een paar jaar geleden al aangeraden door mijn moeder. Kom maar op met die jaren en die haren.

Gelukkig is het verval vooralsnog alleen lichamelijk. Die zakkende (gezichts)huid? Dat losse velletje onder de kin? Die vlekjes op handen en soms gezicht etc etc. We zullen het er mee moeten doen, vrees ik. Maar geestelijk gaan we er gelukkig elk jaar op vooruit! Lekker zelfbewust en schijt aan de hele wereld. En dat stralen we ook uit. Wie maakt ons wat?! En juist dat maakt je dan wel weer mooi en interessant. Geen 20 of 30 jarige die daar aan kan tippen. Dus toch maar laten rijpen dat 'wijntje'. Met het toenemen van de jaren groeien de haren. Niet alleen op de kin, maar ook op de tanden!











vrijdag 5 december 2014

Per ongeluk expres vergeten

Elke keer weer als ik de slaapkamer van mijn puberdochter binnenkom, sta ik perplex. Kleerhangers, kledingkast, ladekastje, bureau en bureaustoel? Totaal overbodig, want alles ligt toch op de grond. Van de snoeren voor haar MacBook tot aan wattenschijfjes en van pennen tot snoeppapiertjes. Niet dat ze mag eten in haar kamer (ten strengste verboden) maar net als vele andere huisregels, lapt ze die ook aan haar laars zoals een bijna 15jarige dat ook hoort te doen. Die letterlijke laars is overigens ook niet opgeruimd in het schoenenrek, maar ligt gewoon ergens door haar kamer te slingeren. Het is bijna een wonder als ze de juiste linker en rechter laarzen bij elkaar gevonden krijgt.

Aanstormende puberzoon had daarentegen alles tot voor kort prima voor elkaar. Altijd alles netjes opgeruimd en geordend. De voortekenen zijn overduidelijk daar. Ik vrees dat het geen half jaar meer duurt voordat zijn kamer er ook uitziet als een waar bever fort. Alles op een hele grote bult ergens in die kamer. Hij snoept gelukkig (nog) niet in zijn kamer. Nee, hij snoept gewoon in de woonkamer maar verstopt alle snoeppapiertjes in 'zijn' stoel. Zo lekker geniepig tussen de kussens. Alleen te vinden als je een keer de stoelen uit wilt zuigen, maar dan heb je wel gelijk de jackpot te pakken.

Dat is zichtbare zooi. Maar de onzichtbare 'zooi' die plaats vindt in die hersenpannetjes vind ik nog veel ernstiger. Wat een puinhoop zo af en toe! Je vraagt ze iets voor je te doen: ze lijken het niet eens te horen. De opdrachten 'tafel dekken', 'slaapkamer opruimen', 'vaatwasser inruimen' lijken permanent te zijn gedelete. Maargoed, thuis kan ik ze nog bij hun kladden grijpen en eisen dat ze het doen. Opdrachten die ze moeten uitvoeren tijdens bijv. schooltijd zijn werkelijk doodgeboren kindjes.

Voorbeeld: dochterlief moest na het volleybal seizoen haar sport uniform inleveren. Ik had het direct gewassen na de laatste game en alles zat binnen de kortste keren netjes in een plastic zak terug naar school. Ze hoefde het maar af te geven.... Dat was allemaal begin november. We leven inmiddels begin december en ik kreeg gisteren een mailtje van school. Of Astrid (en ze was niet de enige wat ook geen verrassing was) alsjeblieft eens haar uniform in wilde komen leveren. Wat blijkt? Dat spul heeft ze begin november in haar locker gekwakt en ze heeft er gewoonweg niet meer aan gedacht. Vergeten. Zegt ze. Hoe kan je dat nou vergeten als je iedere dag tig keer in die locker moet zijn?!

En ze is niet de enige die in de locker komt. Zoveel is gebleken, helaas. Ze heeft er geen slot meer op zitten, aangezien ze altijd haar waardevolle spullen bij zich houdt. Alleen haar jas, sportspullen e.d. liggen in die locker. Tot vandaag. Want toen ik de  kinderen van school kwam halen, zag ik ineens dat Astrid in een heel dun jackje aan had, terwijl ze buiten in de vrieskou op me stond te wachten.... Haar ongelofelijk leuke wollen trenchcoat plus hagelnieuwe shawl van Forever 21 (heel beroemd onder de pubermeiden) waren weg. De rest lag nog in de locker, maar haar jas en shawl hartstikke pleite. Scheelt in haar slaapkamer in elk geval weer wat rondslingerend textiel. Maar ik ben er in dit geval echt niet blij mee.

Ik was ook geen heilige hoor, toen ik zo'n jaar of 15 was. Mijn moeder heeft ook heel wat afgevloekt. Ik kreeg ook ultimatums gesteld, alleen was mijn moeder iets beter in de uitvoering van die ultimatums. Zo moest ik ooit in het weekend de troep in mijn kamer opruimen. Ook in de kasten en onder het bed. Alles. Zo niet, dan zou ik alles beneden vinden bij de voordeur 's maandags als ik uit school zou komen. Ik had natuurlijk alles provisorisch weggemoffeld en dacht ermee weg te komen. Mooi niet dus. Want toen ik thuis kwam uit school op die bewuste maandag, zag ik de bijna complete inhoud van mijn slaapkamer voor de voordeur liggen. Onmogelijk binnen te komen zonder eerst mijn rotzooi op te ruimen. Mijn slaapkamerraam stond nog wagenwijd open dus mijn moeder had echt alles opgepakt en het raam uitgesmeten.... Lesson learned.

Toch vind ik die puberteit ondanks alle moeilijkheden, ook wel een hele leuke tijd hoor. Dat gruwelijk onhandig zijn zorgt soms voor hilarische taferelen. En die onnozele koppen als ze weer eens wat vergeten en het zich dan ineens realiseren. Kostelijk! Het komt mij soms ook heel goed uit om iets te vergeten. Ik kan in mijn geval niet de puberteit de schuld geven. Die tijd is voorbij. Bij mij is het meer een gevalletje Alzheimer's Light. Soms per ongeluk, soms heel erg express!