Leuker kunnen we het niet maken

De eerste 3 weken ben ik hier in Polen werkelijk fluitend doorgekomen. De verhuisdozen waren in een razend tempo uitgepakt en we vonden aardig onze weg hier in Krakow. Toen mijn vader een paar dagen op visite was, heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om de toerist in eigen woonplaats uit te hangen. Ik ben een bevoorrecht mens om in zo'n prachtstad te mogen wonen. Zomer in full swing, goed warm maar niet te heet en het liep eigenlijk allemaal op rolletjes. Maar na ups komen onvermijdelijk de downs.

Eerste horde was ADD medicijnen te krijgen voor Jesper. Even medicijnen bestellen is er niet bij natuurlijk in het begin. Eerst moet je naar de kinderarts en dat hebben we dus gedaan. Die arts kon zelf de desbetreffende medicijnen niet voorschrijven en wilde ons richting de psychiater sturen. Nou, dat was voor Jep niet nodig maar dat zou voor mij, met het oog op wat er komen ging later die week, niet gek zijn geweest. Na tig hordes en een paar dagen veel over en weer mailen van o.a. medische dossiers, ettelijke malen aan de telefoon te hangen heb ik het dan voor elkaar gekregen dat ik, zonder doktersbezoek, het recept af kan halen. Dat papiertje ligt wel op 20 minuten afstand van ons huis dus dat gaat weer tijd kosten. 

Ondertussen stegen de temperaturen van net boven de 30C, daar klaag ik nog niet over,  richting de 40C. Dat is voor mij wel een reden om heel verschrikkelijk chagrijnig te worden. Astrid kwam haar koele kelderkamer niet meer uit en zelfs Jesper nam voor de nacht zijn intrek in de basement. Buiten zijn was er niet meer bij. Jep kon niet meer voetballen en onze Louis (puppy) kon overdag met zijn tere puppyzooltjes niet op de stoeptegels komen zonder ze te verbranden. Na anderhalve week elke dag 37C had ik het flink gehad met die gemiddelde Krakowse zomertemperaturen van zogenaamd 23C. 

Het toppunt was toch wel dat ik een heel stom auto-ongelukje heb gehad. Ik snap nog niet hoe het heeft kunnen gebeuren. Ik wilde mijn auto parkeren achter een andere auto, langs de straat, rijd ik hem er tegenaan! Werkelijk...Ik reed stapvoets, had geen haast maar presteerde het toch. Iets met de versnelling? M'n kop er niet bij? Geen idee maar ik zat er wel tegen. Aangezien mijn kenteken nog in Duitsland geregistreerd staat, loopt de verzekering daar ook nog. Probeer eens een verzekeringsmaatschappij te bereiken, hartje zomer, op het alarmnummer vanuit het buitenland?! 

In de geparkeerde auto zat (gelukkig) niemand maar dat bemoeilijkte ook het contact leggen. Heb een briefje onder de ruitenwisser gedaan met mijn adres en telefoonnummer. Een Poolse man die mij zag panikeren, vond dat ik gewoon door kon rijden omdat er toch maar 'weinig' schade was. Maar dat doen we niet, want karma can be such a bitch! Na uren wachten kreeg ik eindelijk contact met de tegenpartij en via onze relocation assistent afgesproken, dat we de volgende dag met z'n 3en de schadeformulieren in zouden vullen. De beste man sprak nauwelijks engels en mijn pools is vrijwel nihil. 

Aangezien het door onze verhuizing een toch niet alledaagse buitenlandschade is, wilde ik perse contact hebben met de verzekeringsmaatschappij om te zorgen dat alles via de juiste kanalen netjes ingeleverd en afgehandeld wordt. Maar natuurlijk, Mr. Murphy keek over mijn schouder mee hoe ik 3 dagen achter elkaar geen mens te spreken kreeg. Mijn tussenpersonen waren op vakantie en dus niet bereikbaar. En zelfs midden in de nacht (je wordt toch lichtelijk wanhopig) kreeg ik geen gehoor op het centrale buitenlandnummer. 

Ondertussen verrekte ik van de koppijn van alle stress, kwam Jesper ook nog in de greep van een zomervirusje en konden we geen kant op wegens de hitte. Let wel, alles gebeurde dus in een tijdsbestek van 5 dagen.  Astrid mist haar vrienden ontzettend en heeft hier nog geen sociaal leven, dus ik moet haar ook tevreden zien te houden. Bijv. door een bezoekje aan een nail salon en natuurlijk door te gaan shoppen. Gaan we een keer shoppen...krijgen we als we uit de mall komen werkelijk een wolkenbreuk op ons dak. Bliksemen als een idioot, geen hand voor ogen kunnen zien, ondergelopen straten, diverse auto's kapot langs de kant, afgesloten straten i.v.m. kolkende watermassa's etc. Na een angstige rit van een uur waren we eindelijk thuis. Het was afgekoeld en daar was ik blij mee. Maar niet met het water dat ineens in een hoek van de kelder stond. Murphy, get lost! 

En dan begint een nieuwe week. De temperaturen zijn weer aangenaam, ineens krijg ik de verzekeringsmaatschappij aan de lijn en meldt de landlord dat ik niet thuis hoef te zijn als de werklieden komen om de lekkage te fixen. Ik krijg contact met een Deens Duits gezin, dat al 17 jaar in Krakow woont. Ze wonen om de hoek, hebben kinderen in de leeftijd van onze kinderen en gaan naar onze (ISK) school. Langzaam verdwijnt Mr. Murphy uit zicht en begint het weer goed te voelen!  Aanloopmoeilijkheden zullen er altijd zijn. Maar leuk is anders. 

Eerste indrukken Polen

We wonen inmiddels alweer een week of 3 in Polen. Ik had er naar aanleiding van mijn flitsbezoek in mei al veel zin in. Het nieuwe huis was immers mooi, lag in een prachtige omgeving op niet te grote afstand van de schitterende historische binnenstad. Maar ja,wat weet je dan eigenlijk van Polen, na een flitsbezoek van drie dagen? Je indruk kan dan wel goed zijn, maar wie weet valt het als je er eenmaal bent wel hartstikke tegen...

De eerste twee weken heb ik als een dolle gewerkt. Dozen uitpakken en alles, en dat is echt heel veel,  een plaatsje geven. De zolder en de garages moeten nog voor een deel, maar dat komt over een poosje wel. De ruimtes waarin wordt geleefd, zijn gedaan. Verder heb ik de gorigheid van tig voormalige bewoners verwijderd. Jakkes! Het is nog niet ideaal maar het is leefbaar. En verder niet meer te veel bij nadenken.

De nieuwe leaseauto is ondertussen gebracht en de kleine (en soms grote) ongemakken van het huis verholpen. Er was al een keer geen drup warm water meer, kregen we een deur niet meer open, ging de deur van de vaatwasser maar tot 60 graden open etc. De nieuwe bankrekeningen zijn geopend en na een paar dagen en veel gedoe hadden we gelukkig ook internetbankieren aan de praat. De alarminstallatie is geinstalleerd en up and running. We zijn aangemeld bij de gemeente Krakow en vandaag zijn de nieuwe medische verzekeringskaartjes binnen gekomen. Mijn auto heeft echter nog een Duits kenteken dus niet alles is achter de rug.

Het is nu ook eens hoog tijd om te gaan ontdekken en te genieten. Dat ontdekken gaat vanzelf als het dagelijkse leven weer begint na een verhuizing. Er moet immers gegeten en gedronken worden en dus moet je naar de winkel. Welke winkel? Da's een goeie. Geen idee! Ben bij diverse supermarkten geweest voordat ik bij mijn nieuwe favoriete supermarkt aan kwam: de Auchan. Wat een supermarkt, ongelofelijk. Bedenk het, en het is er te koop. Van mobiele telefoons tot verse heilbot en van schroeven en moeren tot Bavaria Wit alcoholvrij. Het is mega groot en heeft maar liefst 63 kassa's!

En die supermarkt is te vinden in een mall. Naar Amerikaans concept. Compleet met foodcourt en ruimtes voor kinderen om te spelen of te chillen. Veel winkels in een twee verdiepingen mall. En van dit soort malls zijn er meer hier in Krakow. In de binnenstad is er een nog grotere en luxere mall met meer high end shops. Astrid keek daar haar ogen werkelijk uit en dat zegt wat. Ze voelde zich in een klap thuis! Er is nog een andere grote luxe mall maar die moet ik nog ontdekken.

Nog even praten over de supermarkt, de Auchan. Alleen al in de food section is er zo veel te ontdekken. Voordat ik een lekkere kaas had gevonden was ik vele Zloties (nou ja, verhoudingsgewijs dan) verder. Telkens eindigde de kaas in de vuilnisbak: alle kaas smaakte naar plastic! Vies dus. Totdat ik bij de Auchan diverse soorten vers gesneden Gouda kaas ontdekte. Nummer 11 (want er zijn vele soorten Gouda kaas) is verrukkelijk. Sinds vandaag heb ik eindelijk ook een goede creme fraiche ontdekt. Eerder had ik een soort waterige slagroom te pakken. Daarna probeerde ik met sour cream te koken en vroegen de kinderen zich af wat die piepkleine brokjes in de saus waren. Vervolgens kwam ik een keer met een double cream thuis maar vandaag: bulls eye!

Ik ben de Poolse taal bij lange na niet machtig en daarom kost inkopen doen voorlopig nog veel tijd. Diverse dingen kun je in geschrift wel herleiden maar het is maar mondjesmaat. Je zoekt je een ongeluk op de verpakking. En de online vertalingen helpen ook niet altijd. Dus moet je het maar proefondervindelijk ervaren. Heeft ook wel z'n charme. Bij de bakker brood kopen (en dat kan per snee) gaat deels in het engels en deels met handen en voeten. Er is toch ook een voordeel geen woord Pools te spreken: de telemarketeers hangen direct op als ze doorhebben dat je geen Pools spreekt. Prima.

Deze week heb ik Krakow centrum ook eens wat zorgvuldiger bekeken. Het beroemde plein met toeristische trekpleisters had ik al wel gezien maar het kastelencomplex Wawel nog niet. Daar moet ik nog steeds een keer in, maar ben er nu in elk geval een keer omheen gelopen wat al een aardige klus was. Om het kasteel van binnen  te bekijken heb je volgens de boekjes een uurtje of 3 nodig. Daar heb ik het geduld nog niet voor. Maar de wandeling was mooi. En andere dag ben ik de Joodse wijk in gegaan en dat vond ik ook echt geweldig. Wat een sfeertje. In het voormalige Joodse getto staat Schindlers museum, ook dat niet bezocht. Nog niet.

Er is hier genoeg te ontdekken, dat is een ding wat zeker is. Op het gebied van shoppen, op het gebied van de taal, cultuur etc. Maar dan moet ik wel eerst een beetje rust in m'n sodemieter krijgen. En moet het vooral afkoelen. Veel afkoelen! We zijn vertrokken uit Duitsland toen we een hittegolf achter de rug hadden. Komen hier nog niet aan of krijgen gelijk weer een hittegolf om de oren. Na 4 dagen relatief koel weer, zitten we nu al bijna weer een week dik boven de 30C. En het einde is nog lang niet in zicht. Die gemiddelde zomer temperatuur van 23C klopt niet helemaal, vrees ik.

Maar de temperatuur is het enige wat tegen valt, bij wijze van spreken. Het helpt natuurlijk, dat we niet in een straatarm deel van Polen (en Krakow) wonen. We zijn hier echt van alle gemakken voorzien. En de prijzen zijn ook heel fijn over het algemeen. De artikelen van de grote ketens zijn hetzelfde als in de rest van Europa. Denk aan Douglas Parfumerie, Zara, H&M etc, de prijzen zijn exact gelijk.  iPhones en consorten vallen onder luxe artikelen en zijn niet zelden zelfs duurder. Gebruiksartikelen als wasmachines, magnetrons etc zijn weer goedkoop. Ook de prepaid telefoonkaarten kosten een prikkie en bieden veel. Dagelijkse boodschappen kosten over het algemeen erg weinig. Bij mijn bakkertje vandaag een heel vers brood, 2 (grote) broodjes en 2 mini pizza's gekocht voor wel 1.50 euro. Het voelt hier tot nu toe echt goed. Ik ga het avontuur vol vertrouwen tegemoet!

Auf Wiederschnitzel!

En ineens is het dan zover: de verhuizing staat voor de deur. Beetje dubbel is het wel. Meiden waarmee je jarenlang zo'n fijne tijd hebt gehad, zie je ineens voor de laatste keer. Nog een keer een hug, een kus, zwaaien en dan is het voorbij. En dat vele malen tijdens deze laatste weken. Toch blijf ik positief, omdat ik er echt van overtuigd ben, dat ik ook hier in Duitsland weer vriendschappen heb opgedaan voor het leven. 'Till we meet again' zeiden we dus.

Ik ben erg nieuwsgierig wat Polen ons gaat brengen en hoe lang we het er uit gaan houden. We dachten anderhalf jaar, hooguit twee jaar in Duitsland te wonen en zie hier, het werden er bijna vier. Hoewel het vertrouwd voelde om hier te wonen, ben ik nooit echt 'begeistert' geraakt van der Heimat. Ik heb altijd gevoeld dat dit geen echt thuis zou worden. Hoe prettig het ook was, de gedachte hier voor altijd te moeten blijven bezorgde me rillingen. Und warum denn?

Door oa de Duitse flexibiliteit. Uh, gebrek aan flexibiliteit bedoel ik dan. Alles wat buiten de regeltjes en tijdschema's gaat is een 'no-go'. Een vriendin wilde een keer een doosje aardbeien kopen bij een kraampje. De verkoopster stond te hangen in de deuropening. Het was vijf minuutjes voor  de officiële openingstijd. Mijn vriendin vroeg, of ze alvast een doosje aardbeien kon kopen. Je raadt het antwoord vast.

Ach, als ik dan toch bezig ben, dan ga ik nog maar even door. Ik heb ook genoeg van de manier waarop Duitsers menen dat ze overal recht op hebben. Krijgen ze dat recht niet, dan gaan ze staken. Het meest gehoorde woord op de radio? Streik. Lufthansa piloten, treinmachinisten, medewerkers van kinderdagverblijven, postbeambten en Amazon personeel deden het allemaal eens of meerdere malen afgelopen maanden. Rechten? M'n reet.

De topergernis is er eentje die echt iedere dag terug komt....en dat zijn de herbruikbare Duitse boodschappentassen. Ondingen! Ze hebben vaak ipv twee wel vier hengsels. Zodat je de tas dus lang en kort kan dragen. Raad je het al? Je pakt altijd twee ongelijken. Zoooo irritant. Vaak zijn de boodschappentassen ook nog van onhandig formaat, bijvoorbeeld te breed. Als je niet genoeg hebt, rollen je pakken melk door de tas heen. Heb je genoeg om de tas te vullen, dan is die verrekkeling niet meer te tillen.

Alleen de Lidl tas voldoet....op een puntje na. Hij heeft een klein stukje klittenband in het midden bovenin, zodat je nooit even snel iets in die tas kunt mikken. Je moet nl eerst het klittenband van elkaar aftrekken. En de 'fijne' eigenschap van klittenband is, dat het telkens weer vast klit. En je het dus diverse keren los moet trekken. Crimineel!

Het moge duidelijk zijn. We hebben het in Duitsland over het algemeen prima naar onze zin gehad. De echte ergernissen waren relatief klein. De irritatie over het winnen van het WK voetbal is onderhand een beetje gesleten. Helemaal nu de Duitse voetbaldames hun in Duitsland veronderstelde favorietenrol niet waar konden maken. Beetje gerechtigheid. De Duitse wielrenners in de Tour de France gun ik alles. Jaren werd er fantastisch gereden en zag geen Duitser er iets van op tv. Voor het eerst sinds jaren (door alle dopingellende) zendt de ARD weer live uit. Na vijf etappes al 3 Duitse overwinningen op zak: chapeau!

Duitsland: pittoreske dorpjes, prachtige kastelen en burchten, schitterend landschap. Betaalbaar uit eten en drinken. Heerlijke groenten en fruit van goede kwaliteit. En betaalbaar! Iets waar we in de Verenigde Staten alleen van konden dromen. Onovertroffen Kaiserbrotchen. De mensen zijn over het algemeen zeer beleefd, vriendelijk en behulpzaam. Het klimaat is fantastisch; terug te zijn in vier seizoenen was na 2 jaar Texas een waar genot. De schnitzels met pommes zijn oh zo lekker en okay...die curryworsten langs de snelweg zijn ook niet verkeerd. Bier en betaalbare wijn in overvloed. En ik had nooit gedacht dat ik voor 'Hugo' zou vallen, maar ik viel als een blok! Het was goed toeven hier. Maar er is een tijd van komen en zeker ook een tijd van gaan. Auf Wiederschnitzel!

This is not America

Ken je het mopje van het gezin dat naar Amerika zou verhuizen? Nee? Nou...ze gingen niet! Na maanden van onzekerheid of we lucky zouden zijn in de Amerikaanse visum loterij, werden we verlost van de onzekerheid. We hebben het visum niet gekregen en kunnen dus nog niet terug naar ons geliefde Amerika. Wat echter in het vat zit, verzuurt niet. Na maanden gefocust te hebben op Amerika, spatte de zeepbel uiteen. David Bowie's "This is not America" spookte enkele dagen door mijn hoofd. Maar het roer moest en ging snel om. In plaats van Amerika wordt het nu Polen!

We bereiden ons nu voor op een nieuwe uitdaging. Voor het eerst in ons internationale leven verhuizen we naar een land, waar we de taal niet spreken. Amerika en Duitsland waren qua taal absoluut geen probleem, maar ik verwacht dat dat in Polen wel een dingetje gaat worden. Gelukkig spreekt de jongere generatie behoorlijk goed Engels, maar ik vermoed dat je bij de oudere garde beter terecht kan met Russisch.

Een paar weken geleden was ik een paar dagen in Polen om een huis te regelen. Samen met een relocation consultant op pad langs diverse potentiële huurhuizen. Ik was op slag verliefd op het huis, waar we nu ook daadwerkelijk gaan wonen. De huiseigenaar verstaat gelukkig een piepklein beetje Engels. Maar hij spreekt zoveel Engels als ik Pools spreek! Kom nog niet veel verder dan 'dzien dobry' en 'tak'.

Tijdens onze house hunt zag ik ook een klein stukje van onze toekomstige woonplaats Krakow en was blij verrast. Het is er niet alleen verrekte mooi, maar op zondag leeft die stad ook! En dat klinkt een  pseudo Amerikaanse als muziek in haar oren. Winkelcentra (jazeker, echt luxe malls) en supermarkten op zondagen geopend. Kom daar maar eens om in Sonntagsruhe liebend Deutschland.

Ik kijk er echt naar uit om Krakow en omgeving te gaan ontdekken. Auswitzch, de beroemde zoutmijnen en het wonderschone centrum van Krakow wacht op me. Iets verder weg ligt Slowakije te wachten en van een weekendtrip naar Budapest, ben ik ook niet bepaald vies. Oekraine spreekt nog niet zo tot de verbeelding maar wat niet is kan natuurlijk best komen. Bij het begin beginnen en daarna hopelijk de tijd hebben om meer van Oost Europa te ontdekken.

Maar eerst moeten we Duitsland achter ons laten. In de expatwereld geldt juni als een zware maand. De zomervakantie is internationale verhuistijd. Na 3 zomers waarin ik  afscheid mocht nemen van leuke, lieve meiden die weer verder trokken, is het nu voor mij tijd om te gaan. Nu mogen ze afscheid nemen van mij. Dat is een stukje makkelijker dan achter te blijven, weet ik uit ervaring.

Ik laat een groep waanzinnig leuke, lieve, slimme en grappige meiden achter maar afscheid nemen maakt onherroepelijk deel uit van het expatleven. Er zijn omstandigheden waarbij ik me kan voorstellen, dat mensen heel verdrietig zijn om te vertrekken. Daar hebben wij gelukkig geen last van en dus verheug ik me enorm op ons nieuwe avontuur. Verwacht dus van mij niet te veel tranen of emotionele toestanden. Ik ben gewoon veel te blij!

De kinderen zijn ondertussen ook benieuwd. Het huis hebben ze goed gekeurd en kijken uit naar hun nieuwe kamers. De nieuwe internationale school is maarliefst 10x kleiner dan de leerfabriek hier in Frankfurt! Dat zal vast wennen worden en ik sluit een traan (of tranendal)  hier en daar ook niet uit. Ik weet nog dat ik dacht, dat ik niet meer zou gaan verhuizen als de kinderen eenmaal op het voortgezet onderwijs zaten. Fout gedacht.

Het is wel gebleken, dat het expatleven niet altijd te voorspellen is. Zo denk je 'hier' naar toe te gaan maar ga je uiteindelijk 'daar' naar toe. En wij zijn zeker niet de enigen. We dachten dat we voor maximaal 2 jaar naar Duitsland zouden gaan. We hebben het bijna 4 jaar volgehouden. Ook daarin zijn we geen uitzondering. Als iemand me nu vraagt voor hoelang dat we naar Polen gaan, dan zeg ik maar niet teveel. We denken voor een jaartje maar net als bij beleggen geldt: behaalde resultaten in het verleden bieden geen garantie voor de toekomst.

To graai or not to graai

Je kan de krant niet openslaan, het journaal niet opzetten of je leest erover: graaien (vooral in de bankenwereld) en de steeds groter wordende inkomensverschillen. Banken die ter nauwernood overeind blijven door overheidssteun en binnen de kortste keren weer bonussen/salarisverhogingen aankondigen. Beetje gênant is het wel ja. Toch krijg ik er een onderbuik gevoel van. Natuurlijk is graaien in welke sector dan ook niet goed te praten. Maar toch ga ik er nog van uit dat de meeste mensen te goeder trouw zijn en wel op een eerlijke manier hun brood verdienen, ook op de topniveaus.

Ik kan dan ook het gevoel niet wegstoppen dat er veel onwetenheid en ook jaloezie is met betrekking tot de hogere inkomens/ topbanen. Mijn man heeft ook zo'n goede baan en verdient absoluut lekker. We wonen in een prachtig alleenstaand huis, hebben 2 hagelnieuwe luxe auto's onder de kont, de kinderen gaan naar een internationale school, we gaan veel op vakantie en het ontbreekt ons aan helemaal niks. In materiele zin. Maar er is zoveel wat de buitenwereld niet ziet.

Net toen onze kinderen werden geboren, ging mijn man's carrière in de lift. Dat hield onder andere in dat hij moest gaan reizen. Heel veel reizen. Hoe hoger hij op de ladder kwam, hoe meer er van hem geeist werd. Niet alleen veel van huis weg zijn, maar ook veel moeten werken ookal was het avond. Ookal was het weekend. Ookal was het vakantie. Ik kan nu, zo'n 15 jaar later, zeggen mijn man altijd werkt. Iedere dag. Vrije dagen en vakantie heeft hij officieel wel, maar dat betekent dat hij minder werkt. Er is geen dag dat er niet wordt gewerkt. Werkweken van 80-90 uur zijn heel normaal in Huize Hofman.

En dat kost offers. Een van de offers is dat hij zijn 2 kinderen nauwelijks heeft zien opgroeien. Hij was er gewoonweg niet. En als manlief er niet is, moet moeder de vrouw het alleen rooien. In de enkele jaren dat we nog in Nederland woonden, heb ik gelukkig veel hulp aan opa's en oma's gehad. Maar op het moment dat je in het buitenland woont, sta je er als moeder nagenoeg alleen voor. Alles komt op jouw schouders neer. En dat is echt heel erg pittig. Altijd maar weer alleen naar de ouderavonden, vrijwel altijd alleen de kinderen aanmoedigen tijdens sport, alles gewoon alleen.

Ik zeg wel eens gekscherend "Tegen de tijd dat we 40 jaar getrouwd zijn, hebben we elkaar met mazzel 10 jaar daadwerkelijk gezien". Maar ik weet niet beter dan dat ik 's avonds bijna altijd alleen in mijn bed kruip. Niet omdat we ervoor gekozen hebben om apart te slapen, maar omdat hij weer ergens op de wereld in een hotelbed ligt. Als ik hem telefonisch 3 minuten spreek per dag als hij reist, is het echt veel. Geen tijd. En niet omdat hij aan het 'wine-n and dine-n' is en lol zit te maken. Nee, gewoon omdat hij zich het snot voor z'n ogen werkt.

Jaren geleden kwamen de hoge piefen van Bjorn's toenmalige werkgever vanuit Amerika over naar Brussel. Er moest gedineerd worden. Ja, 3* Michelin. En ja, de flessen wijn van bijna 200 gulden (zo lang geleden al) gingen er rijkelijk doorheen. Bjorn was toen hij 's avonds thuis kwam helemaal over de rooie. Piswoest was 'ie. Hij had zich er zo slecht bij gevoeld om daar deel van uit te moeten maken. De top gaf het geld met bakken uit, terwijl hij de week erna mensen moest ontslaan in zijn fabriek.

Ik durf er mijn handen voor in het vuur te steken dat mijn man met glansrijke carrière, zijn geld op eerlijke manier verdient. Ik ken geen grotere fatsoensrakker. Hij heeft nog nooit een bekeuring gehad want hij houdt zich strak aan alle verkeersregels. Iets illegaal downloaden heeft hij nog geen nanoseconde overwogen. Alles maar dan ook alles gaat volgens de regels. Want zo hoort het, zegt hij. Waar ik bij oranje licht een peut gas geef, gaat hij op de rem. Zo eentje is hij.

Zeker besef ik me dat hij een goede baan heft omdat hij erg slim is. Met dat geluk wordt niet iedereen geboren. Maar je moet ook wat met je slimmigheid willen doen. En niet alleen de kansen krijgen en creëren, ze ook durven te nemen. En dat is ook niet altijd zonder risico. Niet alleen carrière technisch, maar ook financieel. Zo heb je van alles, en zo kan het ook afgelopen zijn. Daarvan zijn we ons ook terdege bewust.

In elke sector en op elk niveau zullen altijd mensen zijn die deugen, en die niet deugen. Die wel en niet eerlijk aan hun centen komen. Maar om nou alle mensen die veel geld verdienen min of meer uit te maken voor gold diggers of graaiers gaat mij te ver. Als ik over een week lekker aan het strand lig, zal mijn man toch elke dag nog een uur of 3 aan het werk zijn. En die uurtjes declareert hij echt niet hoor. Dat hoort er 'gewoon' bij. Ik had ook liever gezien dat hij alle uurtjes bij mij onder de parasol zou liggen of met de kinderen aan het beach volleyen was. But a career like this comes at a price.....

Lente!

Hoeveel ik ook een herfstmens ben, de winter die erop volgt kan me niet echt bekoren. Ja, tot 1 januari en dan moet het voorjaar acuut beginnen. De sneeuw is prachtig zolang je er maar niet door gehinderd wordt, maar aangezien wij 3 trappen omhoog/omlaag moeten (ons huis ligt op een heuvel) heb ik er dus altijd last van. De sneeuwdienst moet die trappen sneeuwvrij houden, maar wij zijn vaak nog niet aan de beurt wanneer ik mijn eerste gang naar beneden moet maken. Laatste keer hadden ze de sneeuw wel van de trap gehaald, maar waren ze vergeten te strooien, helemaal bloedlink!

Ondertussen gloort er hoop aan de horizon, want het is inmiddels meteorologisch gezien lente! De eerste mooie dagen hebben we alweer in de pocket. Heel fijn. Zeer noodzakelijk ook, want ik werd hier in Duitsland gestoord van die 50 weken grijs!  Ik hoop dat de lente een paar goede renschoenen heeft gekocht van de winter, want ik wil niet dat de lente aan komt kruien. Ik wil dat 'ie aan komt rennen.

Vorige week, tijdens de krokusvakantie, waren we weer een paar dagen in Nederland bij mijn moeder. Ze had me al eerder verteld dat er zo'n leuk winkeltje in de buurt was en wel in Herveld; De Potstal. Allerlei interieurzaken van meubels tot snuisterijen. Toen we er binnen kwamen, dacht ik eventjes dat ik aan het hemelen was geslagen. Gelukkig voor mij was dat niet zo en heb ik enkele onwijs leuke aardse zaken mee naar huis kunnen nemen. Natuurlijk alles in voorjaarstinten. Toen ik weer terug op honk was in het Duitse, kon ik niet wachten om ons huis lente-klaar te maken.

Ondertussen duurt het niet lang meer voordat we paasvakantie hebben. Twee weken lang vakantie in het vooruitzicht en ik kan werkelijk niet wachten totdat ik mijn lange witte 'staken' in de tropische Kaapverdische zonnestralen mag vlijen. Groot probleem: er moesten nieuwe bikini's komen. Vorig jaar kon het ik nog met de oude uitzingen, maar dat was dit jaar geen optie meer. En als ik ergens niet naar uitkijk, is het nieuwe bikini's kopen...

Drama! Ben geen jonge deerne van 18 meer, maar ook nog geen oude doos van 80. Eisen heb ik genoeg. Een leuk en passend bikinibroekje is nog wel te vinden. Maar het hesje dan. Push up? Dacht het niet, houd niet van plofkipjes. Strapless? Niet praktisch bij het zwemmen en ik vind platgedrukte tieten ook niet bijster charmant. Tankini? Over 15 jaar misschien. Met die driehoekjes kom ik nog wel weg aangezien ik niet over een mega cup beschik, maar ik wil verdorie toch geen knoop op m'n rug?!! Lig je ein-de-lijk op die strandstoel, lig je je paars te ergeren aan die knoop tussen je ruggenwervel en strandbed!

Toch is het gelukt hoor. Online. In de winkels hing of een niet aan te zien overschot van vorig jaar. Of er hingen bikini's die mij te duur waren, zo'n 150 euro per bikini. En aangezien ik altijd 2 bikini's wil, loopt het dan 'wat' te hard op. Jazeker, twee bikini's. Ik wil zelfs precies hetzelfde model twee keer hebben. Wel in een ander kleurtje of motiefje, zeikerd die ik ben. Als ik dan na een paar dagen een andere bikini wil dragen, krijg ik in elk geval geen last van nieuw aan te branden randjes en kantjes langs hesje en broekje. Ik bedank voor 50 tinten rood.

Voorjaar in de woonkamer, voorjaar in mijn kledingkast en zowaar af en toe een beetje voorjaar buiten. Ik hoop echt op een beetje lenteweer de komende drie weken. Mocht dat niet lukken, dan ga ik gelijk door voor de zomer op de Kaapverdische Eilanden. 50 tinten zon! Kan niet wachten :-)

Vallen en opstaan

Ouder (vader/moeder) zijn vind ik een loodzware job. Zo'n vijftien jaar geleden, destijds met een hele dikke buik, kon ik me niks mooiers en leukers voorstellen. En, ondanks alle ups en downs, is dat natuurlijk ook zo. Ben dankbaar dat ik het 2x mee heb mogen maken en iedere dag getuige mag zijn, hoe ze zich ontwikkelen. Eerst zat mijn hoofd rotsvast in een roze wolk en daarna in een lichtblauwe. Ben inmiddels al weer jaaaaaren terug op aarde .... Nanu nanu (Mork & Mindy).

Weet me nog als de dag van gisteren te herinneren dat ik als niet-moeder, een vriendin amper begreep die al wel moeder was van een opstandige peuter. Hoor me haar nog 'advies' geven. Goed en lief bedoeld, maar wat snapte ik er toen niks van. De beste stuurlui staan inderdaad meestal aan wal. Inmiddels heb ik een en ander geleerd. Met vallen en opstaan. Met trots en teleurstellingen.

Eigenlijk heb ik geen idee hoe het er aan toe gaat op de Nederlandse scholen, maar op onze internationale school is de druk om goed te presteren hoog. Aan de ene kant de Tiger moms. Dat zijn de Aziatische moeders die echt als een kip bovenop het ei zitten. Vaak worden de kinderen tot het uiterste gepusht om zo hoog mogelijke cijfers/ zo goed mogelijke resultaten te halen. Als dat betekent dat er extra bijlessen moeten komen om van de al perfecte 9 een nog perfectere 10 te maken, dan so be it. Aan de andere kant de Amerikaanse moms. Ook zij pushen hun kinderen, in mijn ogen, enorm. Want zij moeten niet alleen zo hoog mogelijk scoren maar liefst ook nog uitblinken in sport. Want goed zijn in sport betekent dat je een scholarship kunt krijgen en dat maakt een (peper)dure studie mogelijk. Okay, het is niet helemaal zo zwart/wit maar het komt aardig in de buurt. En zoals altijd, er zijn ook Aziatische en Amerikaanse moeders die wat losser zijn. Maar eerlijk? Dat zijn wel uitzonderingen.

En daar hebben onze Hollandse kinderen dagelijks mee te maken. Met alle gevolgen van dien. Wij willen ook dat ze het beste uit zichzelf halen, maar wel binnen de grenzen. Het moet wel leuk blijven en bovendien, doe maar normaal dan doe je al gek genoeg? Cultureel bepaald ben ik bang. Ook op het gebied van school/ studeren. Maar als kinderen de hele dag om zich heen zien, horen en voelen dat de druk hoog is, dan reflecteren ze dat op een moment ook op zichzelf. En gaan ze er dan in mee, of laat het ze koud?

Ik merk, ondanks hoe wij als ouders hierin staan, dat onze kinderen de lat onderhand ook waanzinnig hoog leggen. Goed is amper goed genoeg. En het is ook best logisch, dat ze dat doen als ze het dag in, dag uit om zich heen zien. De oudste merkt dat het leven serieuzer is geworden en dat het niet allemaal meer voor spek en bonen is. Amerikaanse universiteiten kijken vaak terug naar resultaten die zijn behaald in de laatste 4(!) jaren in High School (=middelbare school). Dat is het bijltje waar onze oudste nu mee hakt. Ze heeft het gevoel dat ze perfect moet presteren no matter what, want het telt vanaf dit jaar mee. En dat veroorzaakt stress. Bijna 15 jaar en stress gaan voor mij absoluut niet samen....

Af en toe begrijp ik niet in wat voor een rare tijd we leven. Of wellicht leven wij wel in een raar (expat)wereldje. Kan ook nog. Of ben ik gewoon te Hollands? Geen idee. Maar ik gun onze kinderen een zo onbezorgd mogelijke jeugd en fijne schooltijd. Maar dat lijkt soms haaks te staan aan de eisen die worden gesteld. Door de ouders, door de omgeving, door zichzelf, door...... wie het weet mag het zeggen.

Zelf heb ik als student/jongvolwassene ook genoeg m'n kop gestoten. Mijn vader heeft me vaak genoeg voorgehouden dat ieder mens z'n plafond heeft. Soms kan je gewoon niet beter. Ik heb dat plafond van heel dichtbij gezien. En dat is precies waarom ik dan toch best trots ben op mezelf. Heb denk ik het beste uit mezelf kunnen halen. Onze kinderen hebben alleen een heel ander plafond, stukken hoger, en in een totaal andere tijd. Mijn enige wens als moeder is, dat ze straks toch terug kunnen kijken op een heerlijke schooltijd en dat ze vervuld zijn met trots.

En hoe ik dat voor elkaar moet krijgen is me nu nog een raadsel. Als ouder heb je toch bijzonder weinig zeggenschap op vele invloeden van buitenaf. Praten met ze, doe ik genoeg. Soms met begrip en soms met een kwaaie kop. Maak me best zorgen. Waar is m'n moeder-plafonnetje? Geen idee. Ik zal mee moeten groeien en los moeten laten. Moeilijk. Manlief zei mee eens : "Het is een stuk simpeler een miljoenenbusiness te leiden, dan een goede ouder te zijn". Ben het denk ik met hem eens. Hoe je die miljoenenbusiness moet leiden, kan je op school leren. Maar hoe je goede ouder moet zijn, leer je nergens. Dat gaat alleen met vallen en opstaan. Met trots en teleurstellingen.

First world problemen

Het is hoog tijd dat er eens geschreven gaat worden over de 'echte' problemen in deze wereld. Problemen waar je eigenlijk om moet lachen. Problemen die best problemen zijn, maar tegelijkertijd ook weer niet. Dagelijks heb ik ermee te maken. En wie niet? Herkenbare problemen. Genoeg even over de ellende in Parijs en elders in de wereld. Hoog tijd voor wat Konigsteiner geneuzel.

Een probleem lijkt morgenvroeg rond tien over acht opgelost. Dan gaan de kinderen eindelijk weer naar school na drie hele weken kerstvakantie. Met alle liefde geef ik mijn uitslapen op, stap met duffe kop weer in de auto om die kinderen naar school te rijden. Files, die ik vrijwel dagelijks tref, neem ik op de koop toe. Doel heiligt de middelen. "Doe goed je best, fijne dag en tot half vier!" En met een megagrijns op de bek, rijd ik dan weer naar huis alwaar ik in alle rust een heerlijk kopje cappuccino brouw. Ai, even vergeten dat manlief morgen een thuiswerkdag heeft gepland. Het ene probleem wordt naadloos verruild voor het andere.

Na de kop koffie zal ik weer eens richting het washok gaan. Er liggen namelijk nogal wat handdoeken, sjaals, jassen en andere kleding. Alle beddengoed en nog meer kleding liggen alweer gewassen in de kast. Afgelopen vrijdag was het namelijk weer 'bal'. Hoofdluis in de keet! Laten we eerlijk zijn: een regelrechte ramp. Terwijl heel Frankrijk drie idioten probeerde om te leggen, vocht ik tegen een heel leger hoofdluis! Wie is er nu zielig?! En de hoofdluis kiest ook nooit het kind met de korte haren, nee altijd maar dan ook altijd degene met haren tot ver over de schouders. Maar ik heb die krengen eronder gekregen hoor. Massamoord op dat hoofd. Geen kalasjnikov maar gelijk, hupsakee chemische 'wapens' in stelling gebracht. En ik had er geen dagen voor nodig. Nee, met 2.5 uur kammen was ik 'al' klaar. Nu nog de aftermath. In het washok.

En morgen moet ik dan ook nog verder met het boeken van de vakantie. Niet in de grote vakantie maar in de paasvakantie. We willen naar de zon. Maar heel Duitsland wil in die tijd ook naar de zon met als gevolg dat er geen reis voor een fatsoenlijke prijs meer te boeken is. Wat een drama. Uren, in totaal zo'n uurtje of acht, ben ik er mee bezig geweest totdat ik een heldere ingeving kreeg: boeken via Nederland. Nu heb ik een reis in optie tot en met dinsdagmiddag. Scheelt me een enorme klap duiten. Loopt echt in de 3 nullen... Nu nog even akkoord krijgen van Bjorn's baas dat we ook weg kunnen en dan is het voor elkaar. Dan maar vanuit Amsterdam vertrekken ipv Frankfurt. Oplosbaar probleem.

Als de reis geboekt is, loop ik tegen een nieuw probleem aan. Bikini's. Mijn twee oude bikini's kunnen echt niet meer. Niet omdat ze niet meer van deze tijd zijn, maar omdat ze vorige paasvakantie in de Caribbean compleet verchloord zijn. Ziet er niet meer uit. Ik vind bikini shoppen echt een gruwel. Met je bijna blote lijf in zo'n pashokje waar de spiegel altijd veel te dichtbij staat en de belichting nooit deugt. En je buiten het pashokje vertonen om in de spiegel te kijken of die bikini wel of niet leuk staat, doe ik ook niet. Ben niet preuts maar dat gaat me een straatje te ver. Dat ouder wordende vel op de benen moet toch eerst een beetje gebruind zijn, wil ik dat tonen. En daarvoor moet je weer in die bikini op het strand. Problems, problems.

Ik weet het: allemaal First World problemen. Triviaal. Ik heb echt wel mijn gedachten over de problemen in de real world, maar heb allerminst de illusie dat ik die op kan lossen. Zo ongelofelijk complex allemaal. Ik word wel erg triest van al die wereldproblemen. Laat mij dan maar lekker zwelgen in mijn eigen First World problemen. Heel veilig en misschien wel ietsjes hypocriet mezelf belachelijk maken. In elk geval geen haan die er naar kraait....