Vallen en opstaan

Ouder (vader/moeder) zijn vind ik een loodzware job. Zo'n vijftien jaar geleden, destijds met een hele dikke buik, kon ik me niks mooiers en leukers voorstellen. En, ondanks alle ups en downs, is dat natuurlijk ook zo. Ben dankbaar dat ik het 2x mee heb mogen maken en iedere dag getuige mag zijn, hoe ze zich ontwikkelen. Eerst zat mijn hoofd rotsvast in een roze wolk en daarna in een lichtblauwe. Ben inmiddels al weer jaaaaaren terug op aarde .... Nanu nanu (Mork & Mindy).

Weet me nog als de dag van gisteren te herinneren dat ik als niet-moeder, een vriendin amper begreep die al wel moeder was van een opstandige peuter. Hoor me haar nog 'advies' geven. Goed en lief bedoeld, maar wat snapte ik er toen niks van. De beste stuurlui staan inderdaad meestal aan wal. Inmiddels heb ik een en ander geleerd. Met vallen en opstaan. Met trots en teleurstellingen.

Eigenlijk heb ik geen idee hoe het er aan toe gaat op de Nederlandse scholen, maar op onze internationale school is de druk om goed te presteren hoog. Aan de ene kant de Tiger moms. Dat zijn de Aziatische moeders die echt als een kip bovenop het ei zitten. Vaak worden de kinderen tot het uiterste gepusht om zo hoog mogelijke cijfers/ zo goed mogelijke resultaten te halen. Als dat betekent dat er extra bijlessen moeten komen om van de al perfecte 9 een nog perfectere 10 te maken, dan so be it. Aan de andere kant de Amerikaanse moms. Ook zij pushen hun kinderen, in mijn ogen, enorm. Want zij moeten niet alleen zo hoog mogelijk scoren maar liefst ook nog uitblinken in sport. Want goed zijn in sport betekent dat je een scholarship kunt krijgen en dat maakt een (peper)dure studie mogelijk. Okay, het is niet helemaal zo zwart/wit maar het komt aardig in de buurt. En zoals altijd, er zijn ook Aziatische en Amerikaanse moeders die wat losser zijn. Maar eerlijk? Dat zijn wel uitzonderingen.

En daar hebben onze Hollandse kinderen dagelijks mee te maken. Met alle gevolgen van dien. Wij willen ook dat ze het beste uit zichzelf halen, maar wel binnen de grenzen. Het moet wel leuk blijven en bovendien, doe maar normaal dan doe je al gek genoeg? Cultureel bepaald ben ik bang. Ook op het gebied van school/ studeren. Maar als kinderen de hele dag om zich heen zien, horen en voelen dat de druk hoog is, dan reflecteren ze dat op een moment ook op zichzelf. En gaan ze er dan in mee, of laat het ze koud?

Ik merk, ondanks hoe wij als ouders hierin staan, dat onze kinderen de lat onderhand ook waanzinnig hoog leggen. Goed is amper goed genoeg. En het is ook best logisch, dat ze dat doen als ze het dag in, dag uit om zich heen zien. De oudste merkt dat het leven serieuzer is geworden en dat het niet allemaal meer voor spek en bonen is. Amerikaanse universiteiten kijken vaak terug naar resultaten die zijn behaald in de laatste 4(!) jaren in High School (=middelbare school). Dat is het bijltje waar onze oudste nu mee hakt. Ze heeft het gevoel dat ze perfect moet presteren no matter what, want het telt vanaf dit jaar mee. En dat veroorzaakt stress. Bijna 15 jaar en stress gaan voor mij absoluut niet samen....

Af en toe begrijp ik niet in wat voor een rare tijd we leven. Of wellicht leven wij wel in een raar (expat)wereldje. Kan ook nog. Of ben ik gewoon te Hollands? Geen idee. Maar ik gun onze kinderen een zo onbezorgd mogelijke jeugd en fijne schooltijd. Maar dat lijkt soms haaks te staan aan de eisen die worden gesteld. Door de ouders, door de omgeving, door zichzelf, door...... wie het weet mag het zeggen.

Zelf heb ik als student/jongvolwassene ook genoeg m'n kop gestoten. Mijn vader heeft me vaak genoeg voorgehouden dat ieder mens z'n plafond heeft. Soms kan je gewoon niet beter. Ik heb dat plafond van heel dichtbij gezien. En dat is precies waarom ik dan toch best trots ben op mezelf. Heb denk ik het beste uit mezelf kunnen halen. Onze kinderen hebben alleen een heel ander plafond, stukken hoger, en in een totaal andere tijd. Mijn enige wens als moeder is, dat ze straks toch terug kunnen kijken op een heerlijke schooltijd en dat ze vervuld zijn met trots.

En hoe ik dat voor elkaar moet krijgen is me nu nog een raadsel. Als ouder heb je toch bijzonder weinig zeggenschap op vele invloeden van buitenaf. Praten met ze, doe ik genoeg. Soms met begrip en soms met een kwaaie kop. Maak me best zorgen. Waar is m'n moeder-plafonnetje? Geen idee. Ik zal mee moeten groeien en los moeten laten. Moeilijk. Manlief zei mee eens : "Het is een stuk simpeler een miljoenenbusiness te leiden, dan een goede ouder te zijn". Ben het denk ik met hem eens. Hoe je die miljoenenbusiness moet leiden, kan je op school leren. Maar hoe je goede ouder moet zijn, leer je nergens. Dat gaat alleen met vallen en opstaan. Met trots en teleurstellingen.

First world problemen

Het is hoog tijd dat er eens geschreven gaat worden over de 'echte' problemen in deze wereld. Problemen waar je eigenlijk om moet lachen. Problemen die best problemen zijn, maar tegelijkertijd ook weer niet. Dagelijks heb ik ermee te maken. En wie niet? Herkenbare problemen. Genoeg even over de ellende in Parijs en elders in de wereld. Hoog tijd voor wat Konigsteiner geneuzel.

Een probleem lijkt morgenvroeg rond tien over acht opgelost. Dan gaan de kinderen eindelijk weer naar school na drie hele weken kerstvakantie. Met alle liefde geef ik mijn uitslapen op, stap met duffe kop weer in de auto om die kinderen naar school te rijden. Files, die ik vrijwel dagelijks tref, neem ik op de koop toe. Doel heiligt de middelen. "Doe goed je best, fijne dag en tot half vier!" En met een megagrijns op de bek, rijd ik dan weer naar huis alwaar ik in alle rust een heerlijk kopje cappuccino brouw. Ai, even vergeten dat manlief morgen een thuiswerkdag heeft gepland. Het ene probleem wordt naadloos verruild voor het andere.

Na de kop koffie zal ik weer eens richting het washok gaan. Er liggen namelijk nogal wat handdoeken, sjaals, jassen en andere kleding. Alle beddengoed en nog meer kleding liggen alweer gewassen in de kast. Afgelopen vrijdag was het namelijk weer 'bal'. Hoofdluis in de keet! Laten we eerlijk zijn: een regelrechte ramp. Terwijl heel Frankrijk drie idioten probeerde om te leggen, vocht ik tegen een heel leger hoofdluis! Wie is er nu zielig?! En de hoofdluis kiest ook nooit het kind met de korte haren, nee altijd maar dan ook altijd degene met haren tot ver over de schouders. Maar ik heb die krengen eronder gekregen hoor. Massamoord op dat hoofd. Geen kalasjnikov maar gelijk, hupsakee chemische 'wapens' in stelling gebracht. En ik had er geen dagen voor nodig. Nee, met 2.5 uur kammen was ik 'al' klaar. Nu nog de aftermath. In het washok.

En morgen moet ik dan ook nog verder met het boeken van de vakantie. Niet in de grote vakantie maar in de paasvakantie. We willen naar de zon. Maar heel Duitsland wil in die tijd ook naar de zon met als gevolg dat er geen reis voor een fatsoenlijke prijs meer te boeken is. Wat een drama. Uren, in totaal zo'n uurtje of acht, ben ik er mee bezig geweest totdat ik een heldere ingeving kreeg: boeken via Nederland. Nu heb ik een reis in optie tot en met dinsdagmiddag. Scheelt me een enorme klap duiten. Loopt echt in de 3 nullen... Nu nog even akkoord krijgen van Bjorn's baas dat we ook weg kunnen en dan is het voor elkaar. Dan maar vanuit Amsterdam vertrekken ipv Frankfurt. Oplosbaar probleem.

Als de reis geboekt is, loop ik tegen een nieuw probleem aan. Bikini's. Mijn twee oude bikini's kunnen echt niet meer. Niet omdat ze niet meer van deze tijd zijn, maar omdat ze vorige paasvakantie in de Caribbean compleet verchloord zijn. Ziet er niet meer uit. Ik vind bikini shoppen echt een gruwel. Met je bijna blote lijf in zo'n pashokje waar de spiegel altijd veel te dichtbij staat en de belichting nooit deugt. En je buiten het pashokje vertonen om in de spiegel te kijken of die bikini wel of niet leuk staat, doe ik ook niet. Ben niet preuts maar dat gaat me een straatje te ver. Dat ouder wordende vel op de benen moet toch eerst een beetje gebruind zijn, wil ik dat tonen. En daarvoor moet je weer in die bikini op het strand. Problems, problems.

Ik weet het: allemaal First World problemen. Triviaal. Ik heb echt wel mijn gedachten over de problemen in de real world, maar heb allerminst de illusie dat ik die op kan lossen. Zo ongelofelijk complex allemaal. Ik word wel erg triest van al die wereldproblemen. Laat mij dan maar lekker zwelgen in mijn eigen First World problemen. Heel veilig en misschien wel ietsjes hypocriet mezelf belachelijk maken. In elk geval geen haan die er naar kraait....