Eerste horde was ADD medicijnen te krijgen voor Jesper. Even medicijnen bestellen is er niet bij natuurlijk in het begin. Eerst moet je naar de kinderarts en dat hebben we dus gedaan. Die arts kon zelf de desbetreffende medicijnen niet voorschrijven en wilde ons richting de psychiater sturen. Nou, dat was voor Jep niet nodig maar dat zou voor mij, met het oog op wat er komen ging later die week, niet gek zijn geweest. Na tig hordes en een paar dagen veel over en weer mailen van o.a. medische dossiers, ettelijke malen aan de telefoon te hangen heb ik het dan voor elkaar gekregen dat ik, zonder doktersbezoek, het recept af kan halen. Dat papiertje ligt wel op 20 minuten afstand van ons huis dus dat gaat weer tijd kosten.
Ondertussen stegen de temperaturen van net boven de 30C, daar klaag ik nog niet over, richting de 40C. Dat is voor mij wel een reden om heel verschrikkelijk chagrijnig te worden. Astrid kwam haar koele kelderkamer niet meer uit en zelfs Jesper nam voor de nacht zijn intrek in de basement. Buiten zijn was er niet meer bij. Jep kon niet meer voetballen en onze Louis (puppy) kon overdag met zijn tere puppyzooltjes niet op de stoeptegels komen zonder ze te verbranden. Na anderhalve week elke dag 37C had ik het flink gehad met die gemiddelde Krakowse zomertemperaturen van zogenaamd 23C.
Het toppunt was toch wel dat ik een heel stom auto-ongelukje heb gehad. Ik snap nog niet hoe het heeft kunnen gebeuren. Ik wilde mijn auto parkeren achter een andere auto, langs de straat, rijd ik hem er tegenaan! Werkelijk...Ik reed stapvoets, had geen haast maar presteerde het toch. Iets met de versnelling? M'n kop er niet bij? Geen idee maar ik zat er wel tegen. Aangezien mijn kenteken nog in Duitsland geregistreerd staat, loopt de verzekering daar ook nog. Probeer eens een verzekeringsmaatschappij te bereiken, hartje zomer, op het alarmnummer vanuit het buitenland?!
In de geparkeerde auto zat (gelukkig) niemand maar dat bemoeilijkte ook het contact leggen. Heb een briefje onder de ruitenwisser gedaan met mijn adres en telefoonnummer. Een Poolse man die mij zag panikeren, vond dat ik gewoon door kon rijden omdat er toch maar 'weinig' schade was. Maar dat doen we niet, want karma can be such a bitch! Na uren wachten kreeg ik eindelijk contact met de tegenpartij en via onze relocation assistent afgesproken, dat we de volgende dag met z'n 3en de schadeformulieren in zouden vullen. De beste man sprak nauwelijks engels en mijn pools is vrijwel nihil.
Aangezien het door onze verhuizing een toch niet alledaagse buitenlandschade is, wilde ik perse contact hebben met de verzekeringsmaatschappij om te zorgen dat alles via de juiste kanalen netjes ingeleverd en afgehandeld wordt. Maar natuurlijk, Mr. Murphy keek over mijn schouder mee hoe ik 3 dagen achter elkaar geen mens te spreken kreeg. Mijn tussenpersonen waren op vakantie en dus niet bereikbaar. En zelfs midden in de nacht (je wordt toch lichtelijk wanhopig) kreeg ik geen gehoor op het centrale buitenlandnummer.
Ondertussen verrekte ik van de koppijn van alle stress, kwam Jesper ook nog in de greep van een zomervirusje en konden we geen kant op wegens de hitte. Let wel, alles gebeurde dus in een tijdsbestek van 5 dagen. Astrid mist haar vrienden ontzettend en heeft hier nog geen sociaal leven, dus ik moet haar ook tevreden zien te houden. Bijv. door een bezoekje aan een nail salon en natuurlijk door te gaan shoppen. Gaan we een keer shoppen...krijgen we als we uit de mall komen werkelijk een wolkenbreuk op ons dak. Bliksemen als een idioot, geen hand voor ogen kunnen zien, ondergelopen straten, diverse auto's kapot langs de kant, afgesloten straten i.v.m. kolkende watermassa's etc. Na een angstige rit van een uur waren we eindelijk thuis. Het was afgekoeld en daar was ik blij mee. Maar niet met het water dat ineens in een hoek van de kelder stond. Murphy, get lost!
En dan begint een nieuwe week. De temperaturen zijn weer aangenaam, ineens krijg ik de verzekeringsmaatschappij aan de lijn en meldt de landlord dat ik niet thuis hoef te zijn als de werklieden komen om de lekkage te fixen. Ik krijg contact met een Deens Duits gezin, dat al 17 jaar in Krakow woont. Ze wonen om de hoek, hebben kinderen in de leeftijd van onze kinderen en gaan naar onze (ISK) school. Langzaam verdwijnt Mr. Murphy uit zicht en begint het weer goed te voelen! Aanloopmoeilijkheden zullen er altijd zijn. Maar leuk is anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten