expr:class='"loading" + data:blog.mobileClass'>

maandag 23 maart 2015

To graai or not to graai

Je kan de krant niet openslaan, het journaal niet opzetten of je leest erover: graaien (vooral in de bankenwereld) en de steeds groter wordende inkomensverschillen. Banken die ter nauwernood overeind blijven door overheidssteun en binnen de kortste keren weer bonussen/salarisverhogingen aankondigen. Beetje gênant is het wel ja. Toch krijg ik er een onderbuik gevoel van. Natuurlijk is graaien in welke sector dan ook niet goed te praten. Maar toch ga ik er nog van uit dat de meeste mensen te goeder trouw zijn en wel op een eerlijke manier hun brood verdienen, ook op de topniveaus.

Ik kan dan ook het gevoel niet wegstoppen dat er veel onwetenheid en ook jaloezie is met betrekking tot de hogere inkomens/ topbanen. Mijn man heeft ook zo'n goede baan en verdient absoluut lekker. We wonen in een prachtig alleenstaand huis, hebben 2 hagelnieuwe luxe auto's onder de kont, de kinderen gaan naar een internationale school, we gaan veel op vakantie en het ontbreekt ons aan helemaal niks. In materiele zin. Maar er is zoveel wat de buitenwereld niet ziet.

Net toen onze kinderen werden geboren, ging mijn man's carrière in de lift. Dat hield onder andere in dat hij moest gaan reizen. Heel veel reizen. Hoe hoger hij op de ladder kwam, hoe meer er van hem geeist werd. Niet alleen veel van huis weg zijn, maar ook veel moeten werken ookal was het avond. Ookal was het weekend. Ookal was het vakantie. Ik kan nu, zo'n 15 jaar later, zeggen mijn man altijd werkt. Iedere dag. Vrije dagen en vakantie heeft hij officieel wel, maar dat betekent dat hij minder werkt. Er is geen dag dat er niet wordt gewerkt. Werkweken van 80-90 uur zijn heel normaal in Huize Hofman.

En dat kost offers. Een van de offers is dat hij zijn 2 kinderen nauwelijks heeft zien opgroeien. Hij was er gewoonweg niet. En als manlief er niet is, moet moeder de vrouw het alleen rooien. In de enkele jaren dat we nog in Nederland woonden, heb ik gelukkig veel hulp aan opa's en oma's gehad. Maar op het moment dat je in het buitenland woont, sta je er als moeder nagenoeg alleen voor. Alles komt op jouw schouders neer. En dat is echt heel erg pittig. Altijd maar weer alleen naar de ouderavonden, vrijwel altijd alleen de kinderen aanmoedigen tijdens sport, alles gewoon alleen.

Ik zeg wel eens gekscherend "Tegen de tijd dat we 40 jaar getrouwd zijn, hebben we elkaar met mazzel 10 jaar daadwerkelijk gezien". Maar ik weet niet beter dan dat ik 's avonds bijna altijd alleen in mijn bed kruip. Niet omdat we ervoor gekozen hebben om apart te slapen, maar omdat hij weer ergens op de wereld in een hotelbed ligt. Als ik hem telefonisch 3 minuten spreek per dag als hij reist, is het echt veel. Geen tijd. En niet omdat hij aan het 'wine-n and dine-n' is en lol zit te maken. Nee, gewoon omdat hij zich het snot voor z'n ogen werkt.

Jaren geleden kwamen de hoge piefen van Bjorn's toenmalige werkgever vanuit Amerika over naar Brussel. Er moest gedineerd worden. Ja, 3* Michelin. En ja, de flessen wijn van bijna 200 gulden (zo lang geleden al) gingen er rijkelijk doorheen. Bjorn was toen hij 's avonds thuis kwam helemaal over de rooie. Piswoest was 'ie. Hij had zich er zo slecht bij gevoeld om daar deel van uit te moeten maken. De top gaf het geld met bakken uit, terwijl hij de week erna mensen moest ontslaan in zijn fabriek.

Ik durf er mijn handen voor in het vuur te steken dat mijn man met glansrijke carrière, zijn geld op eerlijke manier verdient. Ik ken geen grotere fatsoensrakker. Hij heeft nog nooit een bekeuring gehad want hij houdt zich strak aan alle verkeersregels. Iets illegaal downloaden heeft hij nog geen nanoseconde overwogen. Alles maar dan ook alles gaat volgens de regels. Want zo hoort het, zegt hij. Waar ik bij oranje licht een peut gas geef, gaat hij op de rem. Zo eentje is hij.

Zeker besef ik me dat hij een goede baan heft omdat hij erg slim is. Met dat geluk wordt niet iedereen geboren. Maar je moet ook wat met je slimmigheid willen doen. En niet alleen de kansen krijgen en creëren, ze ook durven te nemen. En dat is ook niet altijd zonder risico. Niet alleen carrière technisch, maar ook financieel. Zo heb je van alles, en zo kan het ook afgelopen zijn. Daarvan zijn we ons ook terdege bewust.

In elke sector en op elk niveau zullen altijd mensen zijn die deugen, en die niet deugen. Die wel en niet eerlijk aan hun centen komen. Maar om nou alle mensen die veel geld verdienen min of meer uit te maken voor gold diggers of graaiers gaat mij te ver. Als ik over een week lekker aan het strand lig, zal mijn man toch elke dag nog een uur of 3 aan het werk zijn. En die uurtjes declareert hij echt niet hoor. Dat hoort er 'gewoon' bij. Ik had ook liever gezien dat hij alle uurtjes bij mij onder de parasol zou liggen of met de kinderen aan het beach volleyen was. But a career like this comes at a price.....








maandag 9 maart 2015

Lente!

Hoeveel ik ook een herfstmens ben, de winter die erop volgt kan me niet echt bekoren. Ja, tot 1 januari en dan moet het voorjaar acuut beginnen. De sneeuw is prachtig zolang je er maar niet door gehinderd wordt, maar aangezien wij 3 trappen omhoog/omlaag moeten (ons huis ligt op een heuvel) heb ik er dus altijd last van. De sneeuwdienst moet die trappen sneeuwvrij houden, maar wij zijn vaak nog niet aan de beurt wanneer ik mijn eerste gang naar beneden moet maken. Laatste keer hadden ze de sneeuw wel van de trap gehaald, maar waren ze vergeten te strooien, helemaal bloedlink!

Ondertussen gloort er hoop aan de horizon, want het is inmiddels meteorologisch gezien lente! De eerste mooie dagen hebben we alweer in de pocket. Heel fijn. Zeer noodzakelijk ook, want ik werd hier in Duitsland gestoord van die 50 weken grijs!  Ik hoop dat de lente een paar goede renschoenen heeft gekocht van de winter, want ik wil niet dat de lente aan komt kruien. Ik wil dat 'ie aan komt rennen.

Vorige week, tijdens de krokusvakantie, waren we weer een paar dagen in Nederland bij mijn moeder. Ze had me al eerder verteld dat er zo'n leuk winkeltje in de buurt was en wel in Herveld; De Potstal. Allerlei interieurzaken van meubels tot snuisterijen. Toen we er binnen kwamen, dacht ik eventjes dat ik aan het hemelen was geslagen. Gelukkig voor mij was dat niet zo en heb ik enkele onwijs leuke aardse zaken mee naar huis kunnen nemen. Natuurlijk alles in voorjaarstinten. Toen ik weer terug op honk was in het Duitse, kon ik niet wachten om ons huis lente-klaar te maken.

Ondertussen duurt het niet lang meer voordat we paasvakantie hebben. Twee weken lang vakantie in het vooruitzicht en ik kan werkelijk niet wachten totdat ik mijn lange witte 'staken' in de tropische Kaapverdische zonnestralen mag vlijen. Groot probleem: er moesten nieuwe bikini's komen. Vorig jaar kon het ik nog met de oude uitzingen, maar dat was dit jaar geen optie meer. En als ik ergens niet naar uitkijk, is het nieuwe bikini's kopen...

Drama! Ben geen jonge deerne van 18 meer, maar ook nog geen oude doos van 80. Eisen heb ik genoeg. Een leuk en passend bikinibroekje is nog wel te vinden. Maar het hesje dan. Push up? Dacht het niet, houd niet van plofkipjes. Strapless? Niet praktisch bij het zwemmen en ik vind platgedrukte tieten ook niet bijster charmant. Tankini? Over 15 jaar misschien. Met die driehoekjes kom ik nog wel weg aangezien ik niet over een mega cup beschik, maar ik wil verdorie toch geen knoop op m'n rug?!! Lig je ein-de-lijk op die strandstoel, lig je je paars te ergeren aan die knoop tussen je ruggenwervel en strandbed!

Toch is het gelukt hoor. Online. In de winkels hing of een niet aan te zien overschot van vorig jaar. Of er hingen bikini's die mij te duur waren, zo'n 150 euro per bikini. En aangezien ik altijd 2 bikini's wil, loopt het dan 'wat' te hard op. Jazeker, twee bikini's. Ik wil zelfs precies hetzelfde model twee keer hebben. Wel in een ander kleurtje of motiefje, zeikerd die ik ben. Als ik dan na een paar dagen een andere bikini wil dragen, krijg ik in elk geval geen last van nieuw aan te branden randjes en kantjes langs hesje en broekje. Ik bedank voor 50 tinten rood.

Voorjaar in de woonkamer, voorjaar in mijn kledingkast en zowaar af en toe een beetje voorjaar buiten. Ik hoop echt op een beetje lenteweer de komende drie weken. Mocht dat niet lukken, dan ga ik gelijk door voor de zomer op de Kaapverdische Eilanden. 50 tinten zon! Kan niet wachten :-)