Boodschappen(kar) vergeten

Op het moment dat je het druk hebt of druk in je hoofd bent, kan het je zomaar gebeuren: dat je je boodschappen of nog erger een hele boodschappenkar vergeet. Ik heb geen kerstdrukte nodig om 'iets' te vergeten.

Iedereen zal het herkennen: je betaalt iets en vergeet het vervolgens mee te nemen. Ik heb meer dan éénmaal een doos eieren in de supermarkt achtergelaten. Aan de kant geschoven om ze niet te beschadigen maar, na het inladen van de andere boodschappen, doodleuk laten staan.

Dat zijn peanuts want het kan beroerder. Onlangs heb ik samen met mijn ouders twee volle karren met spulletjes gekocht bij de Ikea. Bij thuiskomst vroeg ik me af, waar toch die drie plankjes en vijf lijstjes waren gebleven. Overal gezocht, niks gevonden. Ik had me enigszins verzoend met het idee dat ik zo'n 50 dollar weg gegooid had, toen mijn moeder voorstelde terug te rijden.

Eenmaal terug bij de Ikea meldde ik me met mijn verhaal. Werd richting de kassa's gestuurd, gewezen op een behoorlijk volle boodschappenkar en gevraagd: "Is dat misschien uw kar?" Ik herkende direct alle totaal vergeten, maar wel door mij betaalde spullen die bij elkaar minstens 250 dollar waard waren. Hoe krijg je het voor elkaar om een volle kar te vergeten?!

Járen geleden haalde ik ook ooit een stunt uit. Op het moment dat ik bij mijn auto aankwam met mijn boodschappen, zag ik aan de overkant van de straat mijn hartsvriendin. Zwaaien, wat over en weer roepen en vervolgens de auto in op weg naar huis. Reed de parkeerplaats van de supermarkt af, de weg op. Vervolgens reed ik langs mijn vriendin, die toen bijna dubbelgevouwen van het lachen op de stoep stond.

Stopte toch maar even om te vragen wat er nou toch zo leuk was. Wat bleek? Stond de doos met boodschappen nog op het dak! Het is bijna 30 jaar geleden, maar moet nog steeds lachen als ik er aan terugdenk. Wat zal het een idioot zicht zijn geweest: een knalrood autootje op de weg met een volle doos boodschappen op het dak, waar de preien pontificaal uitstaken...

To wereldwijf of not to wereldwijf...

Was het eigenlijk niet van plan maar ik ga toch (ook) maar weer bloggen via deze weg. Ja zeker, ik blog ook via de LINDA. als wereldwijf, maar sinds een paar maanden is er een nieuwe editor en daarmee waait er daar een andere wind.

De wereldwijfstukken moesten ineens journalistieker. Maar ik ben helemaal geen journalist! Ik wil recht vanuit mijn hart schrijven over alles wat mij hier in de States bezig houdt. Ik wil weer schrijven wat er te pas en te onpas in mijn koppie op komt en me niet altijd committeren aan dat wereldwijven-format.

Ik mis de spontaniteit van het schrijven over de soms piepkleine dingen. Dat vond ik eerlijk gezegd altijd de kracht van de wereldwijven blogs. Dat wat je nergens anders las, dat las je daar. Gekke belevenissen, persoonlijke verslagen die soms aansluiten op het nieuws. Maar soms ook totaal niet.

Wil schrijven over hoe die gekke Amerikanen me altijd weer weten te verbazen. Maar ik wil ook kunnen schrijven over 'het weer' als ik daar zin in heb. Of over iets stoms wat de kinderen hebben meegemaakt of hebben uitgevreten. Schrijven over die compleet maffe hond van ons. Schrijven over het leven.

En daarom ga ik dus het bloggen via deze weg weer oppakken. Kan ik weer heerlijk ongebreideld mijn verhaal doen. Het zal er vast niet zo gelikt uit zien als via LINDA. maar dat is dan maar zo.  Mèt en zonder taal- en stijlfouten is dit mijn blog.