Ruzie met Woody en Knabbel (die van Babbel)

Weken geleden hoorde ik getik tegen de wand van de badkamer. Als ik terug bonkte, hield het op. Maar het geluid bleef met regelmaat terugkomen, dus we gingen op onderzoek uit. De schrik was groot, toen we zagen dat de luiken langs het raam zwaar beschadigd waren. 

In Amerika leven diverse soorten spechten en ik was ervan overtuigd, dat het de grote bonte specht was. Maar toen ik een keer met de hond terug kwam van een rondje lopen, hoorde en zag ik Woody Woodpecker tekeergaan. Het beestje was nog geen vijftien centimeter groot en hakte dwars door de 5 centimeter dikke, massieve luiken heen!

Ondertussen zijn de luiken van het huis afgehaald en in de garage gezet. We dachten dat als we die 'lekkere' luiken weg zouden halen, de specht zijn heil wel ergens anders zou gaan zoeken. Helaas, na weer een inspectie hebben we ontdekt, dat er nu ook serieuze gaten in de kozijnen zitten. Tijd voor keiharde actie. 

Het is uiteindelijk de bedoeling, dat de specht met zijn verrekte snavel van het houtwerk af gaat blijven. Ik heb reflecterende spiegeltape gekocht waarvan men zegt, dat het spechten afschrikt. Als dat niet afdoende is, heb ik ook nog speciale specht-werende plakkerige kit die we kunnen gebruiken. 

Ik zal de specht niet aan zijn lot overlaten. Heb dus de boom in de achtertuin weer vol vogelvoer gehangen. Nu de winterkou eraan komt en er sneeuw in de voorspelling is, hangen diverse houdertjes met plakken vet ook weer in de magnolia. Het vogelhuisje is zomer èn winter gevuld met voer, dus alle vogeltjes weten waar ze terecht kunnen. 

Je zou denken: opgelost. Maar het is hier dweilen met de kraan open. Toen ik vandaag checkte of er nog voldoende voer in de boom hing zag ik....niks hangen. Geen houdertjes, geen vogelhuisje, helemaal niets. Wat bleek, alles lag aan gruzelementen op de grond! Ditmaal verklaar ik de oorlog aan een hongerige eekhoorn. 

Ben met een woeste kop naar de winkel gereden om een fatsoenlijk, eekhoorn-werend vogelhuisje te kopen. Het geval hangt nu aan een hele grote haak aan een dikke tak. Knappe eekhoorn die dat ding uit de boom geslingerd krijgt. Ben gek op eekhoorntjes en vogels maar ze kunnen het ook te bont maken. Vooral die specht...

 

Goed stel hersens

Met enige regelmaat ben ik te vinden op de afdeling radiologie van het ziekenhuis om een MRI scan van mijn hoofd te laten maken. Uurtje plat met het hoofd in een soort kooi, gestabiliseerd met schuimblokken en een koptelefoon met muziek op. Headbangen, maar dan anders.

In de lente van 2003 kreeg ik de diagnose: een goedaardige hersentumor op mijn oogzenuw. Zes weken op rij, elke dag op en neer naar het ziekenhuis voor een dosis bestraling. Voor die bestraling werd mijn hoofd letterlijk en figuurlijk vastgeschroefd, zodat de uitgekiende dosis ook daar kwam waar ze moest komen. 

Ik heb ondertussen behoorlijk wat ervaring in de MRI en ben niet gespannen als het weer zover is. Toen de kinderen nog heel klein waren, heb ik het zelfs gepresteerd om in slaap te vallen. Tegenwoordig protesteren mijn botten als ik aan het 'planken' ben, dus ik dut niet meer in. Reuma en hypermobiliteit werken bepaald niet mee als je zo lang op een harde ondergrond ligt. 

Er zit wel verschil in de verschillende MRI apparaten heb ik gemerkt. Ik had het nog nooit meegemaakt maar de laatste keer lag ik gewoon te trillen op de plaat. Iemand zou eens uit moeten vinden dat je gelijk met je MRI, een half kilootje afvalt. Dat zou het voor veel mensen minder beangstigend maken en bovendien het nuttige met het onaangename verenigen.

De scans zijn zeker geen pretje maar ik heb er geen angst voor. Er is wel iets anders waar ik zenuwachtig van word en een beetje bang voor ben: de uitslag. Ik ga er altijd naïef van uit dat het worstje in mijn hoofd nog steeds onveranderd is. Maar zekerheid heb je natuurlijk allesbehalve en je onschuld op dit gebied ben je na de eerste diagnose acuut verloren. 

De neuroloog had gelukkig goed nieuws, alles is stabiel en nog steeds goedaardig! Maar dat vond ik niet het enige goede nieuws. Een MRI is niets verhullend en legt werkelijk alles bloot. Van witte vlekken die op dementie kunnen duiden tot een vernauwing van de bloedvaten die tot een beroerte kan leiden en alles wat er tussen zit. 

Door de tumor ben ik helaas eenzijdig blind maar verder brengt het me eigenlijk meer goeds dan slecht. In het begin ervoer ik het alsof mijn hoofd een tikkende tijdbom was, maar zo ervaar ik het nu niet meer. Iemand die niet regelmatig een hoofdscan krijgt, moet er maar op vertrouwen dat alles daarboven in orde is. Ik wéét het. 

Over twee jaar zien we wel weer maar voor nu weet ik zeker, dat ik over een goed stel hersens beschik! 

Moeder en dochter herinneringen

In de tijd dat ik een jong grietje was, vond ik het een feest om met mijn moeder op koopavond te gaan winkelen. Zeker toen mijn ouders net gescheiden waren en we in onze oude aftandse blauwe DAF 44, die net zo hard voor- als achteruit reed, naar Arnhem scheurden. Een waar uitje was dat.

Samen winkelen wordt vast nog wel gedaan, maar tegenwoordig maak je echt de blits als je met je dochter een stedentrip boekt naar een of andere Europese hoofdstad. Of nog beter, als je samen gaat chillen op een warm strand. Moeder en (puber)dochter maken herinneringen voor het leven. 

Allerlei mijlpalen worden samen gevierd. Een bepaalde verjaardag, het afronden van een school of opleiding.  De gelukzalige foto's spatten in de vakantieperiodes van de sociale media af. Ben best benieuwd hoeveel moeders en dochters dit doen, omdat ze vinden dat ze aan deze trend mee 'moeten' doen. 

Jaloers?! Jazeker, want ik zou best met mijn dochter een weekendje weg willen gaan. Niet dat het een succes zou worden hoor. Wij zouden elkaar waarschijnlijk binnen de kortste keren de koppen in rammen. Het is alleen de vraag wie als eerste ontvlamt. Wij zijn best verschillend van karakter en kunnen flink botsen.  

We doen buiten het huis-tuin-en-keuken gebeuren eigenlijk heel weinig met zijn tweeën. Samen winkelen is al een enorme uitdaging, die we maar hoogst zelden aangaan. En als we het er zonder kleerscheuren af hebben gebracht, zijn we heel erg trots op onszelf en elkaar. 

Dit wil niet zeggen, dat we geen goede band hebben. Als er stront aan de knikker is, op welk gebied dan ook, dan zie en merk ik dat. Uit zichzelf komt ze niet zo snel over de brug met het verhaal maar als ik ernaar vraag, krijg ik het altijd in geuren en kleuren te horen. Het vertrouwen is er absoluut en is wederzijds. 

Onlangs heb ik de haakpen weer opgepakt en ben begonnen aan een shawl. Eerst gaf ze me te kennen dat ik nu wel echt een oude doos aan het worden was. Tja, we nemen ook al geen blad voor de mond tegen elkaar. Om daarna liefjes te vragen of ik die shawl voor haar aan het maken was.

Ik ontkende, want ik had eigenlijk mezelf als ontvanger van die shawl in gedachten. Om vervolgens te vragen of zij hem dan wilde hebben. Het antwoord was "Ja, want ik vind het altijd zó fijn als je iets helemaal speciaal voor mij maakt....". 

Kijk, dat zijn mijn herinneringen. Toch ook hartstikke mooi? 

Het goede slechte voorbeeld

In dit eindexamenjaar van onze oudste, word ik regelmatig met de neus op de feiten gedrukt. Ze is met haar bijna 18 winters zo leergierig, ambitieus en totaal gefocust op een goede toekomst. Ik heb daar veel bewondering voor.

Ze gaat voor het hoogst haalbare, studeert zich suf en houdt er toch ook nog een aardig sociaal leven op na. Dat speelt zich dan vooral af in de library waar ze met z'n allen studeren. Alleen echt hoge cijfers zijn goed genoeg en dat daar een tutor bij moet helpen, is dan maar niet anders. Dat is hier trouwens vrij normaal.

Omdat ze volgend jaar gaat studeren, moeten er de nodige college en university applications worden ingevuld. Daarin wordt niet alleen het hemd van haar lijf, maar ook van dat van ons gevraagd. Onder andere, wat onze afgeronde universitaire of HBO opleidingen zijn.

Vaderlief kon invullen, dat hij eind jaren tachtig de universitaire studie Chemische Technologie had voltooid. "Maar papa, wat moeten we nou bij mama invullen...?" Aangezien ik geen volledige HBO opleiding heb gedaan, was zijn antwoord kort en zakelijk. "Niets".

Ik sputterde nog een beetje tegen met "Maar ik heb voor de bank toch ook cursussen gedaan op HBO niveau?" Maar dat telt niet. Opleiding moeder: streepje. De keiharde realiteit. Op zo'n moment heb ik spijt. Spijt dat ik destijds álles belangrijker vond, dan op school een beetje mijn best te doen.

Na het afronden van een best pittige middelbare beroepsopleiding ben ik gaan werken. Maar in de avonduren studeerde ik. Cursus hier, cursus daar, cursus overal en altijd. Geen kwartaal was ik studie-loos. Pas toen ik op mijn 31e zwanger werd, stopte ik ermee. Ik kon uiteindelijk terugkijken op een leuke loopbaan bij diverse banken.

Tegenover de kinderen ben ik er altijd eerlijk over geweest, dat ik er met de pet naar heb gegooid op de middelbare school. Wat heb ik daardoor veel tijd en mogelijkheden verloren laten gaan. Maar het heeft ook een voordeel. Op deze manier heb ik ze namelijk het schoolvoorbeeld gegeven, van hoe het níet moet.

Graag gedaan kiddos!

Brood

Als rechtgeaarde Nederlanders zijn we dol op brood. Onze veramerikaanste kinderen eten weinig brood maar manlief, hondje en ik compenseren dat ruimschoots. Niet vaak als ontbijt maar wel als lunch. En van een broodmaaltijd in de avond zijn we ook niet vies.

Lekker brood vinden in Amerika is zoeken naar een naald in de hooiberg. Fabrieksbrood is niet weg te krijgen en is ondanks een predikaat 'volkoren' of 'meergranen' veel te zoet naar Nederlandse maatstaven. Alleen eetbaar, en daar is dan ook alles mee gezegd, met pindakaas of jam maar niet weg te krijgen met rosbief of wat Old Amsterdam. 

Zelf brood bakken was tijdelijk een zeer smakelijke oplossing maar elke dag brood bakken en soms twee keer, bleek toch niet praktisch. Na werkelijk ieder brood in elke supermarkt geproefd en vaak weggegooid te hebben, heb ik nu dan toch verrukkelijk brood gevonden. Een luchtig en niet zoet meergranenbrood, wat wil een mens nog meer? 

Nou, een mens zou willen dat het niet zo verrekte duur was. Dit zeer smakelijke meergranenbrood kost namelijk $3,99. En in die verpakking van $3,99 zitten welgeteld 8 sneeën. Nu zijn de sneetjes niet klein maar kom op, 50 cent voor een snee brood?! En dan zit er nog geen beleg op...

Als ik met mijn boodschappenkar met vijf halve broden door de supermarkt rijd, dan heb ik bekijks. Wanneer ik die lading brood op de loopband bij de kassa leg, krijg ik commentaar. En niet vanwege het idiote bedrag dat ik neertel voor dat beetje brood, namelijk 20 hele dollars. Dat zou alleen een Nederlander bedenken.

Ik hoor niet zelden 'jij hebt zeker een héél groot gezin'. Ik schep er dan genoegen in om cynisch op te merken, dat het voornamelijk voor mij en mijn man bedoeld is. Een andere veel gehoorde opmerking is 'all those carbs!'. Vervolgens leg ik die persoon een beetje belerend uit, dat wij als Nederlanders brood eten met beleg. En geen beleg met brood. 

Een Amerikaan meent, dat hij moddervet wordt van zoveel carbs. Maar van die paar koolhydraten in de boterham zelf word je echt niet dik. Van de 2 cm dikke laag kaas en vlees op één boterhammetje echter wel. En dan heb ik het nog niet over het zakje chips wat ze hier standaard eten bij een broodje of boterham, weggespoeld met een flesje mierzoete ijsthee of vruchtensap. 

Nederlanders vragen mij 'wat geef jij je kinderen dan mee naar school?' 'Niets', zij eten namelijk in de schoolkantine. Daar nemen ze een soepje, salade, bagel of panini voor bijna het gelijke bedrag, wat ik zou betalen als ik ze vers belegde boterhammen van thuis mee zou geven. En ja, ze eten daar ook wel eens een frietje of pizza. Voor de broodnodige verandering zullen we maar zeggen.

Het groene licht voor de Green Card

De tijd vliegt en wij zijn al ruim elf jaar weg uit Nederland. We hebben vier mooie jaren in Duitsland gehad en mochten één jaar van het prachtige Polen genieten. Maar ons hart lag en ligt in Amerika. Wij zijn bezig aan ons zevende jaar in dit (te) gekke land.

Van alle tijd die wij in Amerika hebben gewoond, zijn wij maar anderhalf jaar zogenaamde expat geweest. Expats krijgen veel kosten vergoed door de werkgever. Denk daarbij o.a. aan huisvesting (huur inclusief gas, water en licht) en bijvoorbeeld tickets voor het hele gezin (één of meerdere keren) om van en naar Nederland te reizen. Het geld wat je dan potentieel in je zakken kan houden...

Maar zoals gezegd, wij hebben er alleen in 2004 en 2005 even van genoten, want de rest van de tijd in het buitenland waren we local. De bomen reiken sinds de kredietcrisis niet meer tot in de hemel en dus werden expat contracten uitgekleed of werd je gevraagd te lokaliseren. Hier en daar ontvang je nog wel een tegemoetkoming, maar je moet vooral zelf je boontjes doppen. Zeker als je in dienst bent van een Amerikaans bedrijf.

Om in Amerika te kunnen werken, heb je een werkvisum nodig. Er zijn veel soorten visa en als je gesteund wordt door een bedrijf en er langer dan een jaar in dienst bent, is het niet lastig een tijdelijk visum te krijgen. Tricky aan dit soort visa is dat ze werk gerelateerd zijn. Als je bijvoorbeeld onverhoopt ontslagen wordt, heb je een probleem.  

Vorig jaar kwamen we aan in Amerika op een L1 werkvisum. Op het moment dat we voet op Amerikaanse bodem zetten, hebben we de green card procedure in gang gezet. Een helse klus want de hoeveelheid papieren die je per persoon aan moet leveren om die card aan te vragen, is enorm. We hadden al eens met het bijltje gehakt een kleine tien jaar geleden.

Wij woonden in Texas toen we de green cards voor de eerste keer kregen, maar vertrokken binnen de kortste keren naar Duitsland. In bezit zijn van de green card betekent, dat je belasting afdraagt aan de Amerikaanse overheid. Dat hebben we 3 jaar gedaan terwijl we niet in Amerika woonden en omdat een terugkeer naar Amerika destijds onlogisch was, hebben we met pijn in het hart afstand gedaan van onze green card. 

Bjorn werkte bij een Duits bedrijf, had het er prima naar zijn zin en werkelijk niets wees erop, dat de omstandigheden drastisch zouden veranderen. Nog geen half jaar nadat onze green cards vernietigd waren, kreeg Bjorn een 'offer you can't refuse' bij een Amerikaans bedrijf in Pennsylvania...DANG! 

Via Polen zijn we dan weer teruggekeerd op honk. Het afgelopen jaar was best spannend. De enige bescherming die we hier hadden, was het werkvisum. Als Bjorn onverhoopt ontslagen zou worden of erger nog, zou zijn overleden hadden we een reuze probleem gehad. Zonder hem of zijn baan, zouden we binnen de kortste keren het land hebben moeten verlaten. Met twee veramerikaanste kinderen in de high school leeftijd, is dat niet ideaal. 

Toen twee weken geleden het groene licht kwam dat de green cards verstrekt waren, waren we dus ongelofelijk blij en opgelucht. Als er nu iets gebeurt, hoeven we het land niet uit. Wij kunnen, wat er ook gebeurd, hier blijven tot 2027 en daarna de cards verlengen. Tegen die tijd zullen de kinderen oud genoeg te beslissen of ze Amerikaans staatsburger willen worden of niet. Maar de druk is van de ketel en wie dan leeft, die dan zorgt. 

Trump en waar iedereen het over eens is

Even de balans opmaken na zo'n half jaar Trump. Het maakt niet uit wat hij doet, besluit, zegt of twittert: men lijkt consistent voor òf tegen hem te zijn. Ondanks de polls waaruit blijkt, dat zijn approval rates bijzonder laag zijn, loop ik voornamelijk voorstanders tegen het lijf.

Toen ik onlangs 's avonds met onze hond in het park liep, ontmoette ik een kekke dame op leeftijd die daar ook haar viervoeter uit aan het laten was. Ze was een jaar of zeventig, haren netjes gekapt, witte broek en blauwwit gestreept bloesje erop, oranje Tod's moccasins en een paar knotsen van ringen om haar vingers. Haar luxe witte Mercedes SUV paste precies in het plaatje.

Zoals dat meestal gaat, maak je een praatje met iemand die je tegemoet komt lopen met hond. Ik had nog geen woord met haar gesproken, maar doopte haar witte hondje op afstand al met de naam 'Fluff n puff'. Haar witte schoothondje had duidelijk die dag in de hondensalon doorgebracht. Toen we aan de praat raakten, had ze al snel door dat ik een buitenlandse was.

Ze gaapte enkele keren flink en merkte op dat ze die dag uit Europa terug was gekomen. Honderduit sprak ze over Europa, waar ze allemaal geweest was in de loop van de jaren en dat ze erg onder de indruk was van onze hoofdstad Kopenhagen... Het zal de jetlag geweest zijn. Ik heb er maar niets over gezegd en bovendien, ik kreeg er geen speld tussen.

Er kwam geen einde aan het vermakelijke en voornamelijk eenzijdige gesprek. Haar auto stond ook nog eens geparkeerd naast die van mij, dus er was geen ontsnappen aan. Ze wilde van alles van me weten, maar ik kreeg amper tijd om adem te halen om antwoord te geven. Toen allerlei onderwerpen de revue gepasseerd waren kwam de vraag, wat ik dan toch van Trump vond...

Even hield ze in, omdat ze toch te nieuwsgierig was om te horen wat ik zou zeggen. Van politieke correctheid heb ik geen kaas gegeten en dus antwoordde ik: "That man cannot do anything right". Ze was verrukt van het antwoord en kraaide: "Exactly! He really cannot do anything right in the eyes of the press, don't you get tired of it?!"

Uiteraard liep mijn poging om uit te leggen hoe ik mijn antwoord bedoelde op niets uit, want ze ratelde er na dit 'goede antwoord' weer lustig op los. Ze stond erop mijn telefoonnummer te krijgen en beloofde contact te houden. Wellicht een keertje dineren? Ze gaapte nog enkele malen en besloot toen dat het tijd was om te gaan, ze was toch wel heel erg moe.

Dus kwam ik die dag tot de conclusie dat de voor- en tegenstanders van Trump het over één ding roerend eens zijn: die man kan gewoon niks goed doen. Het is een kwestie van interpretatie en geen fake press die daar een speld tussen kan krijgen.

Verstand komt met de jaren. En verstandskiezen ook.

De mond zorgt voor heel wat heuglijke mijlpalen tijdens de eerste levensjaren van je kind. Het schattige eerste tandje of dat ondeugend uitziende 'fietsenrekje'. Jaren later vol trots een beugel erin en niet al te lang daarna die perfecte glimlach. Alles doorstaan zonder al te veel pijn en ellende.

Maar dan komen de verstandskiezen. Het geluid van het eruit trekken...dat vréselijke gekraak. Het gefoeter van de kaakchirurg, omdat die ene kies niet alleen horizontaal lag maar ook rare uitstekende wortels had. Of de heftige ontsteking die ik kreeg, nadat de tandarts er eentje had verwijderd. Traumatische ervaringen in mijn geval. 

Toen Astrid in maart te horen kreeg dat haar vier verstandskiezen eruit moesten, was ik me ineens weer bewust van die verdrongen hel. In Astrid's geval, alle vier tijdens één ingreep eruit onder algehele narcose. Ze wist niet goed wat haar te wachten stond en ging er dus relatief rustig in. Ook na het bijkomen uit de narcose leek het allemaal wel okay te zijn. 

Maar dan werkt de verdoving uit en zit je met je groggy 17 jarige dochter in de auto op weg naar huis. Ze begint pijn te krijgen en tot overmaat van ramp beginnen de wonden toch behoorlijk na te bloeden. Dit was zichtbaar door de verbandgazen die rood doorbloed uit haar mond hingen. Niet bepaald een foto-momentje voor op sociale media. 

De derde dag is het ergste zeggen ze. En in Astrid's geval was dat helemaal waar. Ze was net een ontplofte hamster die als boksbal was gebruikt. Bont en blauwe, mega dikke wangen. Onherkenbaar. En het was alsof ik weer een baby had. Stond fruithapjes te maken om er toch maar wat vitamines in te krijgen. Ik noemde haar liefkozend Alvin (van de Chipmunks). 

Inmiddels zijn we veel pijnstillers en antibiotica verder en lijken we het ergste te hebben gehad. Die zwartblauwe kaken kleuren langzamerhand groen en geel. De zwellingen nemen af en de hechtingen beginnen te kriebelen. Hoe het ook zij, dit hoeven we niet nog een keertje mee te maken. We zijn er voor eens en altijd van af. 

Hopen we. Mijn moeder heeft rond haar twintigste ook vier verstandskiezen tegelijkertijd laten trekken. Ze heeft er nog nachtmerries van. Toen ze op ruim veertig jarige leeftijd van de tandarts te horen kreeg, dat het tijd werd haar twee verstandskiezen te laten trekken, dacht ze dat hij een geintje maakte. Maar niets was minder waar. 

Ze is inmiddels een aardig eind in de zeventig en nog altijd heeft ze die twee extra verstandskiezen niet laten trekken. Daar piekert ze ook niet over, die gevallen gaan mee haar kist in. Extra verstand komt in geval van mijn moeder dus met de jaren. Ik pas ervoor, dan maar dom.  

Doe maar (niet) duur

One for the money, two for the show... Oorspronkelijk een Amerikaans kinderrijmpje uit de late 18e eeuw, maar wij kennen het omdat Elvis het zong. Dit liedje kwam onlangs in mij op, toen ik weer eens een vrachtwagen van een exclusief meubelmerk door de buurt zag rijden.

Wij wonen niet in de minste buurt. Allemaal kasten van huizen met een parkje als voortuin en vaak schitterende zwembaden in de achtertuin. De auto's die je in en uit de garages ziet rijden zijn niet voor de poes en vooral die Bentley carbio van schuin tegenover spant de kroon. Met een Range Rover voor de deur ben je hier Jantje (met de nadruk op -tje) Modaal, daar komt op neer.

Als echte Hollanders smijten wij het geld niet over de balk en als we ergens een voordeeltje kunnen halen, zullen we het doen. Getrouwd zijn met een Zeeuw helpt, want 'ons Zeeuwen bin zunig'. Amerikanen zijn daarentegen echte 'spenders' en wie het breed heeft, laat het in veel gevallen graag breed hangen. En die weldaad doet me af en toe gewoon pijn aan de ogen.

Momenteel staan er enkele huizen te koop in onze straat en buurt. De één wil down-sizen en voor een ander is zo'n huis nog niet groot en luxe genoeg. Of er moet bijvoorbeeld worden verhuisd in verband met het werk. Hoe dan ook, als er een bord in de tuin gepoot is dan staat het huis online. Voor mij de uitgelezen kans om eens een keer lekker zonder gêne binnen te gluren...

Wij houden, net als de doorsnee Europeaan, van een wat strakker en moderner interieur dan de gemiddelde Amerikaan. Maar één van onze buren met bord in de tuin maakt er wel ècht een potje van: overal behang in felle kleuren en drukke motieven, veel goud, fluweel, pluche en zelfs een Toscaans beschilderd plafond in een uitbouw: Waldolala zou er jaloers op zijn geweest.

Ik mix schaamteloos a(uthe)ntieke stukken met Ikea spulletjes. Ook diverse grote stukken komen hier van Ikea. Als onze eigen of bezoekende pubers een ongelukje begaan met ketchup of chocolade op de bank, dan zit ik er niet mee. En sinds ik vanaf vorig jaar juli op een Ikea matras slaap, ben ik eindelijk verlost van de rugpijn die ik jaren heb gehad.

De Amerikaan 'op stand' gruwt van Ikea, want dat is voor studenten of voor de lagere inkomens. Nou, laat mij dan maar lekker Ma Flodder in Amerika zijn!

Piswoest over column 'modeziekten' in Volkskrant (Max Pam)

Zojuist las ik de column van Max Pam in de Volkskrant en ik ben werkelijk ziedend. Wéér iemand die schrijft over zogenaamde 'modeziekten'. Het is niet de eerste keer dat ik daar een denigrerend artikel over lees, maar deze raakt me op een of andere manier in mijn ziel.

Hij vindt Sophie Hilbrand een grote narcist, nadat zij op tv erg open is geweest over haar burn-out. Filemon Wesselink krijgt er ook flink van langs. Filemon is een autist maar Max Pam plakt en passant ook nog even het stickertje ADHD op. Wie denkt hij dat hij is, dat hij iemand dit etiketje op kan en mag plakken?!

Het is niet te geloven tegen hoeveel scepsis je oploopt als je een ziekte of aandoening hebt, die volgens bepaalde mensen tussen de oren zit. Krijg je vragen als 'wie heeft die diagnose dan gesteld?' Alsof je dat zelf kan. Nee, daaraan gaan weken, maanden en soms jaren van ellende, frustratie en verdriet aan vooraf.

Maar volgens meneer Pam is het allemaal een modegril. Moeiteloos scheert hij mensen met bijvoorbeeld een whiplash en postnatale depressie over een kam en noemt ze nog net geen aanstellers. De pijn is reëel citeert hij, maar de ziekte niet... Zo lust ik er nog wel een paar.

Zoals je merkt, mijn bloed kookt. Ik zou Max graag eens laten zien hoe iemand, die ik zeer liefheb, worstelt met zo'n zogenaamde modegril. Die iedere dag weer een gevecht moet leveren met zichzelf en de aandoening. En de omgeving probeert uit alle macht te helpen maar een oplossing is niet 1-2-3 gevonden.

Ook schrijft hij, dat bekkeninstabiliteit een modeverschijnsel was in de 90er jaren. Nou meneer Pam, ik kon na de bevalling van de tweede niet eens meer naar de wc lopen in verband met bekkeninstabiliteit. Heb ik nu last van een modieus vooroordeel, dat alleen een domme man zoiets stoms kan opschrijven?

Het schrijven van dit soort columns is naar míjn mening een modeverschijnsel. Met zijn column maakt Max niet alleen mensen met die zogenaamde modeziekten belachelijk, hij trapt ze ook nog eens een keertje na. How low can you go Max...

Geen tien voor taal

Onze kinderen wonen nu driekwart van hun leven het in het buitenland. Dit heeft natuurlijk gevolgen voor hun moerstaal. Ook al spreken we onderling altijd Nederlands, ze maken genoeg taalfouten en sommige zijn ronduit hilarisch.

De oudste (17 jr) zit in het voorlaatste jaar van High School en heeft bewust gekozen voor het vak Nederlands (5VWO) in plaats van een andere vreemde taal. Zij volgt het lespakket via een onderwijsinstelling op afstand. Haar Nederlands is dus heel behoorlijk. 

De jongste (14 jr) heeft zijn laatste Nederlandse les twee jaar geleden gehad en dat is te merken. Zijn zinsopbouw is Engels en dat klinkt niet altijd even soepel in het Nederlands. Op de juiste (spreek)woorden komen, is voor hem ook niet vanzelfsprekend. 

Jaren geleden kwam hij thuis van school met het verhaal dat hij eierdopjes had gegeten. Het bleek om doperwtjes te gaan. Recentelijk maakte hij de opmerking, dat zijn nieuwe jas geen capuchute had. Toen ik hem verbeterde, zei hij dat hij er soms geen knoop aan kon draaien. 

Oog om oog, tand om tand. Want wij als ouders worden namelijk ook uitgelachen. Als je pas een kwart van je leven in het buitenland woont, dan is de taal die je buitenshuis spreekt namelijk best voor verbetering vatbaar. 

Vaderlief heeft een puike Engelse woordenschat maar zijn accent is tenenkrommend. Mijn accent is volgens de kinderen beter, maar er is nog genoeg bij te schaven. Ik probeer mijn gebrek aan vocabulaire te compenseren met een zo goed mogelijke uitspraak. Tevergeefs. 

Grootste struikelblok is en blijft de th. Niet dat ik het niet kan, maar omdat het in de meeste gevallen een macht der gewoonte is geworden. Een woord dat begint met de th gaat me prima af, maar o wee als de th midden in een woord zit. Net als de meeste Nederlanders, heb ik van die th ooit een zachte d gemaakt. 

Laatst sprak ik een Amerikaanse, die Florence (Italië) zou gaan bezoeken. Ik raadde haar aan de 'ledder market' te bezoeken. Toen ik sprak over de mooie tassen en riemen, zei ze "Oh, you mean leather market". Alsof de kinderen me niet al duizend keer hebben gezegd: "Mam, het is niet 'wedder' maar weather". 

Maar hé, ik zeg in elk geval niet als een echte Hollandse wie-fie!

(Eigen)wijze kinderen

Vaak besef ik me niet, hoeveel impact het internationale leven heeft op onze kinderen van respectievelijk 17 en 14 jaar oud. Hoe je het ook wendt of keert, ze hebben toch meer meegemaakt en gezien van de wereld dan een doorsnee kind.

Het is voor hen heel normaal om om te gaan met mensen uit alle windhoeken van de wereld. Ze begrijpen als vanzelfsprekend, dat andere mensen er andere meningen op na kunnen houden. En ik vind het heel normaal, dat onze kinderen heel politiek geïnteresseerd zijn en overal van alles af willen weten.

Het klinkt als een groot voordeel en dat is het vaak ook. Maar soms heeft het ook nadelen. Het nieuws glijdt niet langs hen af, maar grijpt ze soms naar de strot. Toen er onrust ontstond op de vliegvelden in verband met Trump's immigratieban merkten beide (onafhankelijk van elkaar ) op, dat ze het hier in Amerika heel erg eng begonnen te vinden.

Met Trump aan het roer is de Amerikaanse politiek een geliefd onderwerp om over te praten. En al hebben ze feitelijk geen herinneringen meer aan Nederland, wat er zich daar afspeelt interesseert ze ook. Ze vonden het geweldig, dat ik mijn stem had uitgebracht vanuit het buitenland tijdens de Nederlandse verkiezingen. Of Wilders de grootste zou worden, werd met grote interesse gevolgd.

De jongste is een spons als het aankomt op politiek. Veel vragen, lezen, luisteren en erover discussiëren. De oudste is dat tijdperk voorbij. Zij vindt het de hoogste tijd dat er in Nederland een keer een vrouwelijke minister president komt. Een aangezien die er nog nooit is geweest, wil zij wel de eerste worden. Ze merkte daar fijntjes bij op, dat ze dat ook prima zou kunnen.

En daar ga ik dan maar niet tegenin. Jaren geleden eiste ze als kleine hummel, dat ik de zijwieltjes van haar fietsje afhaalde. "Zonder kan jij niet fietsen, Astrid". "Dat kan ik wel, mama". Na dagen onophoudelijk doordrammen werd ik pissig en haalde die verrekte wieltjes eraf. Ze was drie jaar en twee maanden en fietste zonder enig probleem weg. Moeder had haar lesje geleerd.

Toen dan nog niet wereldwijs, maar wel stronteigenwijs. Dat brengt je nog eens ergens.

Klagen over 15 seconden pijn

Even voor de goede orde: dit is geen blog om zielig te doen. Dit is een stuk waarin ik open wil zijn. Want als je je mond dicht houdt, weet niemand wat. En als niemand wat weet, kan je niet geholpen  of gesteund worden. En wie weet laat ik een kans liggen om een ander tot steun te zijn.

Enkele maanden geleden werd bij mij reuma geconstateerd. Dat was niet zo simpel als het klinkt. Ik klaag al jaren over van alles en nog wat en heb ondertussen al diverse medische kapstokjes, waar ik klachten aan op kan hangen. Op aanraden van een vriendin ging ik hier in Amerika toch maar weer eens naar de dokter. 

In Duitsland en Polen heb ik genoeg pijntjes gehad, maar toen waren de klachten nog niet concreet en heftig genoeg. Na verloop van tijd bedacht ik me, dat ik wellicht antwoorden zou kunnen krijgen bij de reumatoloog. De diagnose kwam enkele dagen na het bloed prikken. Eerst hebben we geprobeerd de pijn te tackelen met pijnstillers en ontstekingsremmers. 

Maar dat hielp me niet en de klachten werden alleen maar erger. Als je uiteindelijk de hele dag 'au' roept en bijvoorbeeld al moeite hebt je bestek fatsoenlijk vast te houden, dan weet je dat het de spuigaten uitloopt. Op advies van mijn reumatoloog ben ik aan een zwaarder medicijn begonnen. Dat medicament moest ingespoten worden. Geen probleem, ik kan wel tegen een prikje. 

Ik ging online zoeken naar reviews over deze Humira prik en schrok. Die spuit scheen namelijk erg pijnlijk te zijn. Maar ach ik ben geen flauwe, dus ik ging toch met een opgewekt gemoed naar de nurse's office om te leren hoe ik die spuit op de juiste manier moest zetten. Iedere twee weken even 15 seconden op je tanden bijten, moet toch te doen zijn. 

Dacht ik. Het was 15 seconden hel! Dat prikje in mijn bovenbeen is het probleem niet, het is de vloeistof. Het is zo'n godsgruwelijk brandend goedje, dat ik me daar in de nurse's office moest inhouden om het niet uit te krijsen. Ik heb niet gehuild, ik heb gebruld! Tranen over de wangen, als een klein kind. 

Ondertussen heb ik een lieve (Nederlandse) vrouw leren kennen die ook aan de Humira is. Zij heeft me al veel tips gegeven om o.a. te ontspannen en dus de pijn een beetje de baas te worden. Helaas heb ik het ei van Columbus op dit gebied nog niet gevonden, maar ben superblij dat ik af en toe tegen haar aan mag klagen. 

Die spuit is dan wel een onding maar het helpt! Helaas werd ik enkele weken geleden zwaar verkouden en mocht de spuit derhalve 6 weken niet zetten. En daarmee was ik weer terug bij af. Als je je laarzen niet meer zonder pijn aan kunt trekken of een fles wijn niet meer zonder te kermen kunt openen, dan weet je dat het weer foute boel is. 

Aanstaande zondagavond 'mag' ik weer. Bjorn moet me helpen, ik kan het nog steeds niet alleen. Hij moet de hand waarin ik de spuit heb, stevig op zijn plaats houden en die eeuwigdurende 15 seconden meetellen. Ik heb het van al die keren nog maar één keer gepresteerd om het niet uit te schreeuwen en/of te huilen. 

Mijn verstand zegt, dat het een goede deal is: elke twee weken 15 seconden fik in het been om relatief pijn- en klachtenvrij te zijn. Maar op het moment dat ik die Humira-pen erin moet jassen, ervaar ik dat niet meer zo. Dan zijn die paar seconden een eeuwigheid en daar zie ik dan gruwelijk tegenop. 

Je zou zeggen dat als je twee kinderen hebt gebaard en een flink auto-ongeluk hebt overleefd, je toch wel wat kunt hebben. Maar zo werkt niet. De pijn van die injectie kan ik met niets vergelijken. Bij bevallingen komen endorfines vrij en na mijn ongeluk was ik in shock. Ik raak van de Humira nog net niet in shock en de endorfines komen me helaas niet te hulp. 

Bloggen is een fijne uitlaatklep voor me en daarom heb ik het nu eens opgeschreven. Fysiek helpt het me uiteraard niet maar geestelijk lucht dit me wel op. Denk alsjeblieft zondag even aan me? Hoeft maar 15 seconden ;-) 

Lauwe pis?

Geregeld ga ik hier in de US of A naar de hobbywinkel. Ze verkopen er onder andere prachtige nep-bloemen en bij gebrek aan een fatsoenlijk aanbod verse bloemen, sla ik daar nog wel eens wat in. Eén van de vaste medewerkers is transgender.

Hij, overduidelijk op weg naar zij, is een bijzonder en aardig mens. Altijd even lief en behulpzaam. Het maakt niet uit wat je zoekt in de winkel, hij doet er alles aan om het voor en met je te vinden. Zijn stem is al minstens een halve octaaf hoger en zijn manier van doen is omrand met de welbekende handgebaren. 

Hij is een stevige Afro-American. Zijn korte krullenbos is geblondeerd en was vandaag voorzien van een knalrode haarband. Zowel neus als oren zijn voorzien van de nodige damesachtige piercings. De handen zijn altijd netjes gemanicuurd en de acrylnagels hebben altijd wel een spannend kleurtje. De stoppels op zijn gezicht verraden, dat hij nog wel gebukt gaat onder een behoorlijke baardgroei. 

In Amerika heb je het als transgender niet gemakkelijk. Bijna niemand neemt aanstoot aan sterren die zich, op tv ten overstaan van een miljoenenpubliek, in hun bijna-blote kont laten zien. Als ze dan ook nog gaan staan droogneuken, sommigen noemen dat dansen, dan schijnt dat 'sexy' te zijn. Maar als een transgender naar een wc van zijn of haar keuze wil gaan, dan staat het land op z'n kop. 

Een transgender toilet dan? Sinds vandaag onwaarschijnlijker. Waar moet die lieverd van de hobbywinkel dan gaan plassen als hij hoge nood heeft? Hij zal niet welkom zijn op het damestoilet en ik wil er niet eens over nadenken hoe de doorsnee Amerikaanse man reageert op een damesachtige verschijning in het herentoilet. 

Als vrijgevochten Europeaan wil ik deze discussie niet eens begrijpen. Voorstel: laat die Amerikaanse congresleden, die hier zo principieel en moeilijk over doen, hun lichtje eens opsteken in Nederland. Stuur ze bijvoorbeeld eens naar toiletruimten in Brabant of Limburg ten tijde van carnaval.  

Amerika is momenteel behoorlijk van haar padje, maar één ding is me ondertussen duidelijk: Nederlanders maak je op dit gebied dus echt de pis niet lauw...

Bid voor de kromme

Je kan Trump veel verwijten, maar niet dat hij lui is. Na de felle verkiezingscampagne is hij nu druk om zijn achterban tevreden te houden. De makkelijkste manier om dit te bewerkstelligen is via de conservatief christenen. Een anti-abortus rechter aan het hoofd van het hoge gerechtshof was een heel grote wens van de pro-life marchers. Hun gebeden werden direct verhoord. 

Sinds deze week lijken de kerken in Amerika hun politieke mening weer te mogen verkondigen, zonder dat ze bang hoeven te zijn dat ze hun belastingvoordeel verliezen. 'Believe me', de kerken hier barsten van het geld. Trump wil namelijk een streep zetten door het Johnson amendement en dan mag de kerk weer politiek actief zijn zonder dat ze dat geld kost. Het congres moet alleen ook nog akkoord gaan, voordat het echt zover is. 

Afgelopen week vond ook het nationale gebedsontbijt plaats en ook daar was Trump aanwezig. Zijn aanwezigheid aldaar was niets vreemds maar zijn uitspraken waren dat wat mij betreft wel. Hij verkondigde onder andere, dat hij zich ernstig zorgen maakt om de godsdienstvrijheid. Noemde het een heilig recht. Maar dat heilige recht lijkt met zijn (moslim) immigratieban vers in het geheugen, niet verder te gaan dan de bijbel. 

Trump lijkt zijn zaakjes wederom prima voor elkaar te hebben want zolang hij kan vertrouwen op die aartsconservatieve christelijke achterban, zit hij gebakken. Dan kan hij zich misstappen veroorloven, wereldleiders beledigen en onzin uitkramen. Zolang hij de heilige huisjes van de extreem christelijken overeind houdt, zullen zij een oogje dichtknijpen. Als het moet, twee ogen stijf dichtknijpen. Alles voor God. 

Voor geen man wordt zoveel gebeden als voor Trump. De conservatieve christelijken bidden dat Trump vooral doorgaat op de ingeslagen weg. De meer gematigde christenen bidden, dat Trump tot inkeer komt. Dat hij zijn leven betert of zelfs voor een snelle impeachment. Trump zal er best mee in zijn nopjes zijn. Maar er is een verschil tussen bidden voor en aanbidden. Ben alleen bang dat The Donald dat verschil niet ziet. 

Ben benieuwd naar de volgende stap in Trump's marktbewerkingsplan. Ik denk dat de volgende doelgroep wat minder kneedbaar en goedgelovig is. Ik wacht het af, vloek af en toe en hoop er verder het beste van. Denk vaak aan wat mijn moeder vroeger altijd in onvervalst Eindhovens riep als ze, per ongeluk of expres, gevloekt had. Een luid 'Godverdomme!' werd dan steevast gevolgd door 'Bid veur d'n kromme...da' ze recht zulle komme...'

Goede, slechte en gouden Trump tijden

Als je politiek geïnteresseerd bent, dan zijn dit gouden tijden. Ik moet me inhouden om niet de godganse dag heen en weer te zappen tussen diverse Amerikaanse nieuwszenders. Er moet namelijk ook nog wel eens wat gedaan worden in dit huishouden. 

Zeker nu de schilders sinds anderhalve week bij ons aan het werk zijn. Elke dag wordt het huis fraaier, maar dat gaat niet zonder het nodige stof en rommel. En zoals dat bij dit soort klussen werkt, de ene klus genereert weer de andere. Niet alleen de muren en het houtwerk binnen zijn inmiddels aangepakt. 

Toen ik driekwart jaar geleden voor het eerst voet zette in dit huis, was ik er gelijk weg van. Er was één dikke 'maar' waardoor ik het huis bijna niet wilde hebben. Heel normaal hier in Amerika, maar voor mij als Nederlandse niet te verteren: overal gouden klinken en badkamer garnituur. Vreselijk. 

Vorige week vroeg ik aan de voorman van de schilders of hij misschien een mannetje kende, die deze gruweldingen kon vervangen. Dat kon hij zelf en twee dagen later was het gouden hang- en sluitwerk vervangen. Het goud in de badkamer is minder makkelijk te vervangen en dat komt dus later. 

Ons huis wordt met de dag mooier. Maar het politieke klimaat hier in Amerika wordt met de dag lelijker. Over enkele dagen wordt Donald Trump geïnaugureerd en ik houd eerlijk gezegd mijn adem in, wat er ons te wachten staat. Normaal ben ik optimistisch van aard maar ik heb er weinig vertrouwen in, dat het presidentschap van Trump iets goeds op kan leveren. 

Beledigingen, terugkomen op verkiezingsbeloftes voordat hij überhaupt president is en zijn manier van spreken. Tijdens zijn eerste persconferentie na de verkiezingen kreeg ik het idee, dat hij stond te praten voor een kleuterklas in plaats van voor een groep journalisten. En ik ga gillen als hij nog één keer believe me zegt.

Maar ieder nadeel heeft zijn voordeel. Want elke zaterdagavond zitten wij klaar voor de hilarische openingssketch van het satirische programma Saturday Night Life. Als Donald zijn leven niet betert, dan is Alec Baldwin de komende vier jaar verzekerd van een wereldbaan. En hebben wij nog heel wat te lachen. 

Maar wat als er ineens beeldmateriaal opduikt van die zogenaamde golden shower? Dan is het gedaan met de golden boy. Ik hoop van ganser harte dat Trump iedereen in positieve zin gaat verbazen. Maar anders wens ik, dat hij nog sneller vervangen gaat worden dan onze gouden douche! 

Recht lullen wat krom is?

Op 7 januari a.s. is het 2 jaar geleden, dat de gruwelijke aanslag plaatsvond op het hoofdkantoor van het franse satirische weekblad van Charlie Hebdo. Wat kleurden velen uit solidariteit hun profielfoto op Facebook in de kleuren van de franse vlag. De aanslag kwam als een schok.

Enkele uren na de aanslag zag ik een "Je suis Charlie" afbeelding voorbij komen op Facebook. Ik kopieerde hem direct en deelde het. Ik wilde laten zien, dat ik meevoelde met wat er daar in Parijs was gebeurd. En hoe kon je dat nou beter doen dan zo? Enkele dagen later had ik er spijt van.

Want hoe kán je nou meeleven met de Fransen als er een oorlog in en om Syrië woedt, die daar zo veel meer slachtoffers eist? En niet één dag, maar jaren! Dat was toch minstens hypocriet. Voor dat soort commentaar ben ik best gevoelig en zie dan in, dat het inderdaad ergens niet deugt.

Twee jaar later en we zijn veel aanslagen en moordpartijen verder. De oorlog in Syrië en omstreken is ook nog niet in zicht. Ik leef nog steeds intens mee, maar zal het op sociale media (voorlopig?) niet meer kenbaar maken. Helaas ben ik op sociale media 'politiek correct' geworden. Door schade en schande.

Ooit leefde ik zichtbaar op Facebook mee, met de gespannen situatie tussen de Joden en Palestijnen. Mijn commentaar op een post was: "Wat zou ik toch graag willen, dat er eens vrede kwam in het Midden-Oosten..". Ik dacht, dat ik me niet uit had gesproken vóór de ene of tegen de andere partij.

Al snel kreeg ik een uitbrander van een 'vriendin', dat ik totaal niet begreep hoe de Palestijnen al jaren onderdrukt werden en hoe vreselijk de situatie was. Niet veel later heeft deze dame mij ontvriend. Een in mijn ogen onschuldige en medelevend bedoelde opmerking, werd niet gewaardeerd.

Maar zo staan we blijkbaar tegenwoordig in het leven. Als je iets aardigs probeert te zeggen of meeleeft met iets, dan is er altijd wel iemand die daar kwaad in ziet of je voor gek verklaart. Of je 'fijnzinnig' onder de neus drukt, dat je door uit te spreken voor het één je je dus automatisch uitspreekt tegen het andere. Nee, helemaal niet!

Black Lives Matter, Blue Lives Matter en wat mij betreft all lives matter. Welke religie of andere levensovertuiging je aanhangt, zal me een worst zijn. Of je het bed deelt met een dame, heer of met allebei tegelijk; prima als dat jouw ding is. Hoe je stemt moet je ook vooral zelf weten, je zult je redenen (hopelijk) hebben.

Maar waarom willen mensen vaak niet meer begrijpen, dat een opmerking of post op bijvoorbeeld Facebook vaak goed bedoeld is? Je kan overal wel wat achter zoeken, maar ik geloof serieus dat de meeste mensen goede intenties hebben. En bovendien, als je wilt kun je alles wel recht lullen wat krom is en andersom....