(Eigen)wijze kinderen

Vaak besef ik me niet, hoeveel impact het internationale leven heeft op onze kinderen van respectievelijk 17 en 14 jaar oud. Hoe je het ook wendt of keert, ze hebben toch meer meegemaakt en gezien van de wereld dan een doorsnee kind.

Het is voor hen heel normaal om om te gaan met mensen uit alle windhoeken van de wereld. Ze begrijpen als vanzelfsprekend, dat andere mensen er andere meningen op na kunnen houden. En ik vind het heel normaal, dat onze kinderen heel politiek geïnteresseerd zijn en overal van alles af willen weten.

Het klinkt als een groot voordeel en dat is het vaak ook. Maar soms heeft het ook nadelen. Het nieuws glijdt niet langs hen af, maar grijpt ze soms naar de strot. Toen er onrust ontstond op de vliegvelden in verband met Trump's immigratieban merkten beide (onafhankelijk van elkaar ) op, dat ze het hier in Amerika heel erg eng begonnen te vinden.

Met Trump aan het roer is de Amerikaanse politiek een geliefd onderwerp om over te praten. En al hebben ze feitelijk geen herinneringen meer aan Nederland, wat er zich daar afspeelt interesseert ze ook. Ze vonden het geweldig, dat ik mijn stem had uitgebracht vanuit het buitenland tijdens de Nederlandse verkiezingen. Of Wilders de grootste zou worden, werd met grote interesse gevolgd.

De jongste is een spons als het aankomt op politiek. Veel vragen, lezen, luisteren en erover discussiëren. De oudste is dat tijdperk voorbij. Zij vindt het de hoogste tijd dat er in Nederland een keer een vrouwelijke minister president komt. Een aangezien die er nog nooit is geweest, wil zij wel de eerste worden. Ze merkte daar fijntjes bij op, dat ze dat ook prima zou kunnen.

En daar ga ik dan maar niet tegenin. Jaren geleden eiste ze als kleine hummel, dat ik de zijwieltjes van haar fietsje afhaalde. "Zonder kan jij niet fietsen, Astrid". "Dat kan ik wel, mama". Na dagen onophoudelijk doordrammen werd ik pissig en haalde die verrekte wieltjes eraf. Ze was drie jaar en twee maanden en fietste zonder enig probleem weg. Moeder had haar lesje geleerd.

Toen dan nog niet wereldwijs, maar wel stronteigenwijs. Dat brengt je nog eens ergens.

Klagen over 15 seconden pijn

Even voor de goede orde: dit is geen blog om zielig te doen. Dit is een stuk waarin ik open wil zijn. Want als je je mond dicht houdt, weet niemand wat. En als niemand wat weet, kan je niet geholpen  of gesteund worden. En wie weet laat ik een kans liggen om een ander tot steun te zijn.

Enkele maanden geleden werd bij mij reuma geconstateerd. Dat was niet zo simpel als het klinkt. Ik klaag al jaren over van alles en nog wat en heb ondertussen al diverse medische kapstokjes, waar ik klachten aan op kan hangen. Op aanraden van een vriendin ging ik hier in Amerika toch maar weer eens naar de dokter. 

In Duitsland en Polen heb ik genoeg pijntjes gehad, maar toen waren de klachten nog niet concreet en heftig genoeg. Na verloop van tijd bedacht ik me, dat ik wellicht antwoorden zou kunnen krijgen bij de reumatoloog. De diagnose kwam enkele dagen na het bloed prikken. Eerst hebben we geprobeerd de pijn te tackelen met pijnstillers en ontstekingsremmers. 

Maar dat hielp me niet en de klachten werden alleen maar erger. Als je uiteindelijk de hele dag 'au' roept en bijvoorbeeld al moeite hebt je bestek fatsoenlijk vast te houden, dan weet je dat het de spuigaten uitloopt. Op advies van mijn reumatoloog ben ik aan een zwaarder medicijn begonnen. Dat medicament moest ingespoten worden. Geen probleem, ik kan wel tegen een prikje. 

Ik ging online zoeken naar reviews over deze Humira prik en schrok. Die spuit scheen namelijk erg pijnlijk te zijn. Maar ach ik ben geen flauwe, dus ik ging toch met een opgewekt gemoed naar de nurse's office om te leren hoe ik die spuit op de juiste manier moest zetten. Iedere twee weken even 15 seconden op je tanden bijten, moet toch te doen zijn. 

Dacht ik. Het was 15 seconden hel! Dat prikje in mijn bovenbeen is het probleem niet, het is de vloeistof. Het is zo'n godsgruwelijk brandend goedje, dat ik me daar in de nurse's office moest inhouden om het niet uit te krijsen. Ik heb niet gehuild, ik heb gebruld! Tranen over de wangen, als een klein kind. 

Ondertussen heb ik een lieve (Nederlandse) vrouw leren kennen die ook aan de Humira is. Zij heeft me al veel tips gegeven om o.a. te ontspannen en dus de pijn een beetje de baas te worden. Helaas heb ik het ei van Columbus op dit gebied nog niet gevonden, maar ben superblij dat ik af en toe tegen haar aan mag klagen. 

Die spuit is dan wel een onding maar het helpt! Helaas werd ik enkele weken geleden zwaar verkouden en mocht de spuit derhalve 6 weken niet zetten. En daarmee was ik weer terug bij af. Als je je laarzen niet meer zonder pijn aan kunt trekken of een fles wijn niet meer zonder te kermen kunt openen, dan weet je dat het weer foute boel is. 

Aanstaande zondagavond 'mag' ik weer. Bjorn moet me helpen, ik kan het nog steeds niet alleen. Hij moet de hand waarin ik de spuit heb, stevig op zijn plaats houden en die eeuwigdurende 15 seconden meetellen. Ik heb het van al die keren nog maar één keer gepresteerd om het niet uit te schreeuwen en/of te huilen. 

Mijn verstand zegt, dat het een goede deal is: elke twee weken 15 seconden fik in het been om relatief pijn- en klachtenvrij te zijn. Maar op het moment dat ik die Humira-pen erin moet jassen, ervaar ik dat niet meer zo. Dan zijn die paar seconden een eeuwigheid en daar zie ik dan gruwelijk tegenop. 

Je zou zeggen dat als je twee kinderen hebt gebaard en een flink auto-ongeluk hebt overleefd, je toch wel wat kunt hebben. Maar zo werkt niet. De pijn van die injectie kan ik met niets vergelijken. Bij bevallingen komen endorfines vrij en na mijn ongeluk was ik in shock. Ik raak van de Humira nog net niet in shock en de endorfines komen me helaas niet te hulp. 

Bloggen is een fijne uitlaatklep voor me en daarom heb ik het nu eens opgeschreven. Fysiek helpt het me uiteraard niet maar geestelijk lucht dit me wel op. Denk alsjeblieft zondag even aan me? Hoeft maar 15 seconden ;-)