De mond zorgt voor heel wat heuglijke mijlpalen tijdens de eerste levensjaren van je kind. Het schattige eerste tandje of dat ondeugend uitziende 'fietsenrekje'. Jaren later vol trots een beugel erin en niet al te lang daarna die perfecte glimlach. Alles doorstaan zonder al te veel pijn en ellende.
Maar dan komen de verstandskiezen. Het geluid van het eruit trekken...dat vréselijke gekraak. Het gefoeter van de kaakchirurg, omdat die ene kies niet alleen horizontaal lag maar ook rare uitstekende wortels had. Of de heftige ontsteking die ik kreeg, nadat de tandarts er eentje had verwijderd. Traumatische ervaringen in mijn geval.
Toen Astrid in maart te horen kreeg dat haar vier verstandskiezen eruit moesten, was ik me ineens weer bewust van die verdrongen hel. In Astrid's geval, alle vier tijdens één ingreep eruit onder algehele narcose. Ze wist niet goed wat haar te wachten stond en ging er dus relatief rustig in. Ook na het bijkomen uit de narcose leek het allemaal wel okay te zijn.
Maar dan werkt de verdoving uit en zit je met je groggy 17 jarige dochter in de auto op weg naar huis. Ze begint pijn te krijgen en tot overmaat van ramp beginnen de wonden toch behoorlijk na te bloeden. Dit was zichtbaar door de verbandgazen die rood doorbloed uit haar mond hingen. Niet bepaald een foto-momentje voor op sociale media.
De derde dag is het ergste zeggen ze. En in Astrid's geval was dat helemaal waar. Ze was net een ontplofte hamster die als boksbal was gebruikt. Bont en blauwe, mega dikke wangen. Onherkenbaar. En het was alsof ik weer een baby had. Stond fruithapjes te maken om er toch maar wat vitamines in te krijgen. Ik noemde haar liefkozend Alvin (van de Chipmunks).
Inmiddels zijn we veel pijnstillers en antibiotica verder en lijken we het ergste te hebben gehad. Die zwartblauwe kaken kleuren langzamerhand groen en geel. De zwellingen nemen af en de hechtingen beginnen te kriebelen. Hoe het ook zij, dit hoeven we niet nog een keertje mee te maken. We zijn er voor eens en altijd van af.
Hopen we. Mijn moeder heeft rond haar twintigste ook vier verstandskiezen tegelijkertijd laten trekken. Ze heeft er nog nachtmerries van. Toen ze op ruim veertig jarige leeftijd van de tandarts te horen kreeg, dat het tijd werd haar twee verstandskiezen te laten trekken, dacht ze dat hij een geintje maakte. Maar niets was minder waar.
Ze is inmiddels een aardig eind in de zeventig en nog altijd heeft ze die twee extra verstandskiezen niet laten trekken. Daar piekert ze ook niet over, die gevallen gaan mee haar kist in. Extra verstand komt in geval van mijn moeder dus met de jaren. Ik pas ervoor, dan maar dom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten