expr:class='"loading" + data:blog.mobileClass'>

donderdag 19 oktober 2017

Moeder en dochter herinneringen

In de tijd dat ik een jong grietje was, vond ik het een feest om met mijn moeder op koopavond te gaan winkelen. Zeker toen mijn ouders net gescheiden waren en we in onze oude aftandse blauwe DAF 44, die net zo hard voor- als achteruit reed, naar Arnhem scheurden. Een waar uitje was dat.

Samen winkelen wordt vast nog wel gedaan, maar tegenwoordig maak je echt de blits als je met je dochter een stedentrip boekt naar een of andere Europese hoofdstad. Of nog beter, als je samen gaat chillen op een warm strand. Moeder en (puber)dochter maken herinneringen voor het leven. 

Allerlei mijlpalen worden samen gevierd. Een bepaalde verjaardag, het afronden van een school of opleiding.  De gelukzalige foto's spatten in de vakantieperiodes van de sociale media af. Ben best benieuwd hoeveel moeders en dochters dit doen, omdat ze vinden dat ze aan deze trend mee 'moeten' doen. 

Jaloers?! Jazeker, want ik zou best met mijn dochter een weekendje weg willen gaan. Niet dat het een succes zou worden hoor. Wij zouden elkaar waarschijnlijk binnen de kortste keren de koppen in rammen. Het is alleen de vraag wie als eerste ontvlamt. Wij zijn best verschillend van karakter en kunnen flink botsen.  

We doen buiten het huis-tuin-en-keuken gebeuren eigenlijk heel weinig met zijn tweeën. Samen winkelen is al een enorme uitdaging, die we maar hoogst zelden aangaan. En als we het er zonder kleerscheuren af hebben gebracht, zijn we heel erg trots op onszelf en elkaar. 

Dit wil niet zeggen, dat we geen goede band hebben. Als er stront aan de knikker is, op welk gebied dan ook, dan zie en merk ik dat. Uit zichzelf komt ze niet zo snel over de brug met het verhaal maar als ik ernaar vraag, krijg ik het altijd in geuren en kleuren te horen. Het vertrouwen is er absoluut en is wederzijds. 

Onlangs heb ik de haakpen weer opgepakt en ben begonnen aan een shawl. Eerst gaf ze me te kennen dat ik nu wel echt een oude doos aan het worden was. Tja, we nemen ook al geen blad voor de mond tegen elkaar. Om daarna liefjes te vragen of ik die shawl voor haar aan het maken was.

Ik ontkende, want ik had eigenlijk mezelf als ontvanger van die shawl in gedachten. Om vervolgens te vragen of zij hem dan wilde hebben. Het antwoord was "Ja, want ik vind het altijd zó fijn als je iets helemaal speciaal voor mij maakt....". 

Kijk, dat zijn mijn herinneringen. Toch ook hartstikke mooi? 











Geen opmerkingen:

Een reactie posten